Σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων τους προχωρούν οι εργαζόμενοι στις σταθερές συγκοινωνίες (μετρό, ηλεκτρικός σιδηρόδρομος και τραμ) με 24ωρες απεργίες, αντιδρώντας στη νομοθετική ρύθμιση με την οποία εκχωρείται στον ΟΑΣΑ η εμπορική εκμετάλλευση σταθμών και χώρων της ΣΤΑ.ΣΥ.

Σύμφωνα με απόφαση του Συντονιστικού των Σωματείων Εργαζομένων της ΣΤΑΣΥ, οι 24ωρες απεργίες θα πραγματοποιηθούν αύριο Τετάρτη 1 Μαρτίου 2017 και την Παρασκευή 3 Μαρτίου 2017.

Οι εργαζόμενοι στις σταθερές συγκοινωνίες σε σχετική ανακοίνωσή τους τονίζουν πως, «Μοναδικό αίτημά μας είναι να μην προχωρήσει, εδώ και τώρα, η νομοθετική ρύθμιση που προωθεί το Υπουργείο Μεταφορών και Υποδομών, μειώνοντας τα έσοδα της Εταιρείας, απαξιώνοντάς την και ανοίγοντας το δρόμο για να πωληθεί σε ιδιώτες» .
Η ανακοίνωση των εργαζομένων στα μέσα σταθερής τροχιάς καταλήγει λέγοντας ότι, «Η ρύθμιση αποτελεί τον "δούρειο ίππο" για να διευκολύνει τα σχέδια των δανειστών ώστε να ιδιωτικοποιηθεί, ευκολότερα, η ΣΤΑ.ΣΥ. Όμως, αυτά τα «κρυφά» σχέδια δε θα περάσουν! Οι αστικές συγκοινωνίες θα παραμείνουν δημόσιες, παρέχοντας κοινωνικό έργο με όσο το δυνατόν δικαιότερη και φθηνότερη τιμολογιακή πολιτική!» .

Την προηγούμενη εβδομάδα, η Kυριακάτικη Kαθημερινή, (19-Φεβρ.) είχε στην πρώτη της σελίδα κεντρικό τίτλο:
«Grexit με νέα δραχμή θα είναι καταστροφή»  και υπότιτλο «Δεκατέσσερις κορυφαίοι οικονομολόγοι του εξωτερικού προειδοποιούν, ενώ η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές για την αξιολόγηση καθυστερεί επικίνδυνα». Στην Kαθημερινή του Σαββατοκύριακου (25,26, Φεβρ), δημοσιεύτηκε η παρακάτω απάντηση, η οποία όμως ήταν «κρυμμένη», στην 6η σελίδα της οικονομικής Kαθημερινής, όπου ο αναγνώστης έπρεπε να ψάξει για να την βρει. Είναι ένα δείγμα και αυτό της «ισότητας» στην δημοσίευση των απόψεων ανάμεσα στους «δραχμιστές» και στους υποστηρικτές του ευρώ.
Παραθέτουμε και τα δύο κείμενα, για να διαπιστώσει ο καλοπροαίρετος αναγνώστης, την αντίστροφη ανισότητα των επιχειρημάτων, ανάμεσα τους. Οι δεκατέσσερις υποστηρίζουν εν ολίγοις, ότι η χώρα θα βγει από την κρίση, με την «ελεύθερη αγορά» και μόνο υπό ξένο βούρδουλα. Αποτελούν τον καθρέφτη της εξάρτησης της χώρας σε όλα τα επίπεδα, ιδεολογικό, πολιτικό, οικονομικό. Παρόλο που τα επιχειρήματά τους στερούνται οποιασδήποτε σοβαρής επιστημονικής βάσης,   προβάλλονται από τα εγχώρια Μ.Μ.Ε. οι προφητείες τους περί καταστροφής από τη δραχμή.
Σε λίγες παραγράφους οι Ιωάννης Θεοδοσίου, University of Aberdeen, Κώστας Λαπαβίτσας, School of Oriental and African Studies, University of London, Θεόδωρος Μαριόλης, Πάντειο Πανεπιστήμιο, Στέργιος Σκαπέρδας   University of California, Irvine, τους δίνουν την κατάλληλη απάντηση περιγράφοντας και την εναλλακτική λύση.



Η έξοδος από την ΟΝΕ την οποία έχουν επεξεργαστεί οι παραπάνω επιστήμονες, σε προσωπικές τους δουλειές, αλλά και στο Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών «Δημήτρης Μπάτσης», όπως και στο ΕΔΕΚΟΠ αποτελεί την εναλλακτική πολιτική για την υπέρβαση της κρίσης από την σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας και της δημοκρατίας. Όπως έχει γραφτεί επανειλημμένα από το Σχέδιο Β, «το συγκεκριμένο είναι επαναστατικό, το αόριστο είναι με το σύστημα» . Με το συγκεκριμένο τάσσονται οι τέσσερις αυτοί επιστήμονες με ακλόνητα επιχειρήματα και μελέτες. Στην αντίπερα όχθη, με σαθρά επιχειρήματα,   και χωρίς καμία μελέτη για την ελληνική έξοδο από την ΟΝΕ, στέκονται οι 14 καταστροφολόγοι, ή «κορυφαίοι» οικονομολόγοι κατά την Καθημερινή. Δυστυχώς με το αόριστο συντάσσονται και διάφοροι «ευρυμαθείς και μη» της αριστεράς, όπου κατηγορούν το «συγκεκριμένο», ως μη ριζοσπαστικό και έχουν αρχίσει μια άλογη πολεμική σε αυτούς τους επιστήμονες. Αρκετοί από τους αριστερούς αυτούς, που φυσικά δεν έχουν καν κατανοήσει το πρόγραμμα εξόδου από την ΟΝΕ που παρουσιάζεται, είναι οι ίδιοι που υποστήριζαν τον ΣΥΡΙΖΑ με το περίφημο «επαναστατικό» πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Η απάντηση που δίνουν στην ελληνική κρίση είναι η γνωστή αοριστολογία- ιδεοληψία, στο όνομα της «επανάστασης» και του «σοσιαλισμόϋ».

Επειδή δεν πιστεύουμε στα θαύματα, και δη στο θαύμα της Κανά, όπου αυτοί οι αριστεροί συνδέουν με τον σοσιαλισμό, και επειδή ούτε περιμένουμε τίποτε από την ΟΝΕ και τον ξένο-αποικιοκρατικό παράγοντα που ταυτίζονται οι δεκατέσσερις, συντασσόμαστε με την λογική και την πολιτική του κειμένου που αμέσως ακολουθεί.

Κ.Π.  

Έξοδος από την ΟΝΕ για νέα οικονομική πολιτική

Στις 19 Φεβρουαρίου η Καθημερινή δημοσίευσε παρέμβαση δεκατεσσάρων Ελλήνων πανεπιστημιακών οικονομολόγων, με τίτλο: «Το Grexit παραμένει καταστροφικό για την Ελλάδα». Ο τόνος τους ήταν αυστηρός, αλλά η πληροφόρησή τους για τα επιχειρήματα της άλλης πλευράς μάλλον ανύπαρκτη. Παρ’ όλα αυτά, μας διαβεβαίωσαν ότι οι καταστροφές που θα συμβούν, αν η χώρα φύγει από την ΟΝΕ, θα είναι απερίγραπτες. Είναι όντως έτσι;

Η επιμονή των οικονομολόγων στην πλευρά της προσφοράς

Η ουσία της παρέμβασης των δεκατεσσάρων έγκειται στην αντιμετώπιση της οξείας κρίσης της ελληνικής οικονομίας εντός Ευρωζώνης: «Χρειαζόμαστε έξοδο από αυτή τη μαύρη τρύπα [της ατέλειωτης λιτότητας]. Αυτό απαιτεί αλλαγή πλεύσης και μεταρρυθμίσεις μέσα στο ευρώ, όχιGrexit. Εκτός ευρώ και χωρίς την πίεση των θεσμών, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν θα γίνουν ποτέ.»

Οι «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις», οι οποίες «είναι απαραίτητες ανεξάρτητα από το τι νόμισμα θα έχουμε», έχουν ως εξής: «το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας ιδιαίτερα στο μέτωπο των επενδύσεων, η ιδιωτικοποίηση τομέων της οικονομίας όπου το κράτος απέτυχε […] η εφαρμογή των νόμων και [η] απονομή της δικαιοσύνης».

Ξαφνιάζει η βαθιά και ταυτόχρονη πίστη και στο ευρώ και στη νεοφιλελεύθερη «μεταρρυθμιστική» πανάκεια. Γνήσιοι νεοφιλελεύθεροι οικονομολόγοι, όπως ο Μίλτον Φρίντμαν, ο Άλαν Γουόλτερς, ο Μάρτιν Φέλντσταϊν, έχουν ασκήσει καταλυτική κριτική στην ΟΝΕ, ήδη από τη δεκαετία του 1990. Δεν συμφωνούμε με τη γενικότερη προσέγγισή τους, αλλά δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε ότι στο συγκεκριμένο ζήτημα αποδείχθηκαν προφητικοί.

Η παρέμβαση των δεκατεσσάρων επικεντρώνεται αποκλειστικά στην πλευρά της προσφοράς της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη περισσότερο, θεωρούν ότι η πατρίδα τους είναι ανίκανη να προχωρήσει μόνη της στις απαιτούμενες, κατά τους ίδιους, «μεταρρυθμίσεις». Χρειάζεται η εποπτεία των ξένων και το θεσμικό πλαίσιο της ΟΝΕ.

Οι «μεταρρυθμίσεις» που προτείνουν δεν είναι πειστικές. Η βαθύτερη αδυναμία της παρέμβασής τους όμως, είναι ότι οι προτάσεις οικονομικής πολιτικής δεν πρέπει να αναλύονται μόνο με όρους προσφοράς, αλλά και ζήτησης. Ο Μάρσαλ τόνιζε ότι «το ψαλίδι κόβει μόνο και με τις δύο λεπίδες». Δεν είχε άδικο.

Τα αίτια κατάρρευσης της ανταγωνιστικότητας

Το κεντρικό επιχείρημα όσων προτείνουν έξοδο από την ΟΝΕ είναι απλό. Κατά την περίοδο 1980-2000, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ονομαστικής διολίσθησης της δραχμής ήταν ως προς το δολάριο ΗΠΑ περίπου 10%, ως προς το γερμανικό μάρκο επίσης 10%, ως προς την ιταλική λιρέτα 6% και, τέλος, ως προς τοECU8%. Αυτοί οι ρυθμοί δεν απέκλιναν πολύ από τους αντίστοιχους διαφορικούς ρυθμούς πληθωρισμού της ελληνικής οικονομίας. Άρα η διεθνής ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας (σε όρους πραγματικής συναλλαγματικής ισοτιμίας) παρέμενε μέσα σε στενά όρια διακύμανσης.

Κατά την περίοδο 2002-2008, όταν η διολίσθηση έγινε αδύνατη, η ετήσια απόκλιση του ονομαστικού μοναδιαίου κόστους εργασίας ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Γερμανία ήταν της τάξης του 2,5%. Αντίστοιχη – και λίγο μεγαλύτερη – ήταν και η απόκλιση του πληθωρισμού. Ο κύριος λόγος είναι πλέον γενικά αποδεκτός: οι παγωμένοι ονομαστικοί μισθοί στη Γερμανία. Ταυτόχρονα, ο μέσος ετήσιος ρυθμός ανατίμησης του ευρώ ως προς το δολάριο ήταν 7%.

Πώς θα ήταν δυνατόν να μην αποσταθεροποιηθεί η ελληνική οικονομία, όταν εμφάνισε τέτοιο τεράστιο κενό ανταγωνιστικότητας ως προς τη Γερμανία εντός ΟΝΕ, και όταν χρησιμοποιούσε ένα νόμισμα πιο «σκληρό» και από το δολάριο; Ας μην ψάχνουν οι δεκατέσσερις να βρουν την απάντηση στην εξέλιξη της παραγωγικότητας της εργασίας: στην Ελλάδα αυξήθηκε ταχύτερα από ό,τι στη Γερμανία. Αλλά η κίνηση των τιμών εξουδετέρωσε αυτό το πλεονέκτημα κι έτσι το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών ξεπέρασε το 15% του ΑΕΠ το 2008. Η τεράστια διόγκωση του δημόσιου και του εξωτερικού χρέους την ίδια περίοδο ήταν αποτέλεσμα της κατάρρευσης της διεθνούς ανταγωνιστικότητας, και όχι η αιτία της κρίσης.

Η σημασία της ζήτησης και οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις

Μετά το 2010, η εκτόξευση της ανεργίας, η δραματική συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, η έλλειψη δυναμισμού της ελληνικής οικονομίας, οφείλονται εν πολλοίς στη συντριβή της ζήτησης στα πλαίσια της «διάσωσης». Ας συμφωνήσουμε όλοι ότι η πατρίδα μας έχει χίλια στραβά, τα οποία επιθυμούμε να διορθωθούν. Όμως, 1.100.000 ανέργους δεν είχε ποτέ, ούτε ποτέ έδιωξε εκατοντάδες χιλιάδων άριστα εκπαιδευμένους νέους στο εξωτερικό.

Η καταστροφή ήταν το τίμημα όχι μόνο της συμμετοχής αλλά και της πεισματικής παραμονής μας στο ευρώ. Στις συνθήκες αυτές είναι εντελώς παράλογο να ζητάμε από τον ελληνικό λαό ακόμα περισσότερες θυσίες στο όνομα γενικόλογων «μεταρρυθμίσεων» στην πλευρά της προσφοράς. Λάθος στόχος, λάθος μείγμα πολιτικής, λάθος κατεύθυνση. Οι δεκατέσσερις παρακάμπτουν την «κάμηλο», αλλά θέτουν στο κβαντικό μικροσκόπιο τον «κώνωπα».

Η δική μας πρόταση, η οποία εκτίθεται αναλυτικά σε πρόσφατη μελέτη του ΕΔΕΚΟΠ, ξεκινάει από αυτές τις αναλυτικές διαπιστώσεις και προτείνει άλλη πορεία για τη χώρα. Η ανατομή της ελληνικής οικονομίας όντως καταδεικνύει θεμελιώδεις δομικές ανισορροπίες στην πλευρά της προσφοράς. Ο τομέας της βιομηχανίας είναι έντονα εξαρτημένος από τις εισαγωγές. Ο τομέας των υπηρεσιών, αλλά και της αγροτικής παραγωγής, έχει σημαντικά πλεονεκτήματα όσον αφορά τη διεθνή ανταγωνιστικότητα, αλλά κυρίως την ενεργό ζήτηση. Επομένως, απαιτείται ένα μείγμα οικονομικής πολιτικής που θα στοχεύει αρχικά στην αξιοποίηση των υφιστάμενων θετικών δυνατοτήτων προκειμένου να επιτύχει, τελικά, τη διόρθωση των αρνητικών πλευρών.

Η Ελλάδα χρειάζεται εσπευσμένα τόνωση της ζήτησης για τη γρήγορη μείωση της ανεργίας. Αυτό απλώς δεν γίνεται εντός ΟΝΕ. Η έξοδος έχει ακριβώς αυτή τη σημασία. Θα επιτρέψει ανάκτηση κυριαρχίας στη νομισματική πολιτική και νέους βαθμούς ελευθερίας στη δημοσιονομική πολιτική. Η υποτίμηση θα τονώσει την ανταγωνιστικότητα και θα μεταβάλλει θετικά το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Στη βάση αυτή η χώρα θα μπορέσει να υιοθετήσει βιομηχανική και αγροτική πολιτική με στοχευμένη τομεακή και κλαδική σύνθεση. Απαραίτητο στοιχείο είναι η εξυγίανση του ουσιαστικά χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος σε νέα, δημόσια βάση.

Αυτές είναι οι ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται και φυσικά περιλαμβάνουν μεταρρύθμιση και της Δημόσιας Διοίκησης. Μόνοι μας πρέπει να τις κάνουμε. Κανείς άλλος δεν πρόκειται να τις κάνει για μας, ούτε και να μας εποπτεύσει μεγαλόθυμα.

Η έξοδος από την ΟΝΕ είναι ένας αναγκαίος, αλλά όχι ικανός, όρος για να διαρρήξει η χώρα τον καταστροφικό κύκλο στον οποίο έχει εγκλωβιστεί. Δεν είναι απλή διαδικασία και σίγουρα δεν είναι εύκολη. Είναι όμως απολύτως εφικτή και μπορεί να γίνει με ομαλότητα, αν υπάρξει τεχνική προετοιμασία, κοινωνική συσπείρωση και αποφασιστικότητα.

Το ΕΔΕΚΟΠ κατέθεσε το περίγραμμα ενός προγράμματος εξόδου. Οι δεκατέσσερις θα πρόσφεραν εξαιρετικές υπηρεσίες αν εξέταζαν το θέμα με επιστημονικούς όρους. Το ζήτημα δεν πρόκειται να φύγει από το προσκήνιο το επόμενο διάστημα. Εμείς ήδη καταθέσαμε επεξεργασμένες προτάσεις, ενώ έπονται άλλες. Επιζητούμε τον εμπεριστατωμένο αντίλογο.

Το ελληνικό οικονομικό τμήμα του ΕΔΕΚΟΠ

ΙωάννηςΘεοδοσίου University of Aberdeen

ΚώσταςΛαπαβίτσας            School of Oriental and African Studies, University of London

ΘεόδωροςΜαριόλης           ΠάντειοΠανεπιστήμιο

ΣτέργιοςΣκαπέρδαςUniversity of California, Irvine

Παραθέτουμε το άρθρο των 14άρων:

Το Grexit παραμένει καταστροφικό για την Ελλάδα

ΕΤΙΚΕΤΕΣ:

​​Η κυβέρνηση ξανάνοιξε τη συζήτηση ευρώ ή δραχμή. Το πραγματικό ερώτημα δεν είναι «ευρώ ή επιστροφή στη δραχμή», αλλά «ευρώ ή Grexit». Και Grexit με νέα δραχμή δεν είναι λύση, είναι καταστροφή.

Κατ’ αρχάς, η ανάμνηση καλών εποχών με τη δραχμή δεν σημαίνει ότι οι εποχές ήταν καλές εξαιτίας της δραχμής ούτε ότι θα επανέλθουν με Grexit και νέα δραχμή ενώ οι εταίροι μας παραμένουν στο ευρώ. Οι δραχμιστές υπόσχονται λαγούς με πετραχήλια: σβήσιμο του δημοσίου χρέους, σβήσιμο των ιδιωτικών χρεών και ισοτιμία 1:1 νέας δραχμής με ευρώ. Τέτοιες υποσχέσεις είτε είναι εσκεμμένα παραπλανητικές, είτε προδίδουν μια βαθιά άγνοια της οικονομικής πραγματικότητας.

Στην επταετία της κρίσης, η Ελλάδα έχασε τη θέση που κατείχε ανάμεσα στις οικονομίες του ευρωπαϊκού πυρήνα. Η σημερινή της κατάσταση αντικατοπτρίζει την παραγωγικότητά της, πράγμα που σημαίνει ότι η βελτίωση την πρώτη οκταετία του 21ου αιώνα ήταν απατηλή, αποτέλεσμα της τεχνητής αύξησης της κατανάλωσης μέσω δανεισμού. Τέτοιος δανεισμός θα είναι ανέφικτος επί πολλά χρόνια σε περίπτωση Grexit.

Οι συνέπειες του Grexit θα είναι καταστροφικές για την Ελλάδα τόσο βραχυπρόθεσμα όσο και μακροπρόθεσμα. Η έλλειψη ανταγωνιστικότητας της χώρας θα επιφέρει γρήγορα βαθιά υποτίμηση της νέας δραχμής σε σχέση με το ευρώ και η αγοραστική δύναμη των μισθωτών και των συνταξιούχων θα συρρικνωθεί δραματικά. Το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος σε ευρώ θα γίνει πολύ μεγαλύτερο σε νέες δραχμές και πολύ πιο δυσβάσταχτο. Οι καταθέσεις θα μετατραπούν υποχρεωτικά σε νέες δραχμές, με μείωση της αξίας τους τουλάχιστον στο μισό. Η αναστάτωση στο τραπεζικό σύστημα θα έχει, επίσης, ως συνέπεια τη χρεοκοπία πολλών επιχειρήσεων και την επιδείνωση της ανεργίας. Βραχυπρόθεσμα, τα όποια πλεονεκτήματα μιας αυτόνομης νομισματικής πολιτικής θα εξανεμιστούν υπό το βάρος της οικονομικής και πολιτικής αστάθειας. Ελλείψεις σε βασικά αγαθά όπως φάρμακα και καύσιμα είναι πολύ πιθανές. Η κυβέρνηση, αδυνατώντας να ισοσκελίσει έσοδα και δαπάνες, θα τυπώνει πληθωριστικό χρήμα και θα καταφεύγει σε περαιτέρω λαϊκιστικές πολιτικές, εξαλείφοντας τόσο τα κέρδη ανταγωνιστικότητας από το αδύναμο νόμισμα όσο και τις όποιες ελπίδες για ξένες επενδύσεις.

Οι μακροχρόνιες συνέπειες του Grexit θα είναι ακόμη πιο δραματικές για το βιοτικό μας επίπεδο. Το κατρακύλισμα της παραγωγικότητας έχει σταματήσει μόνο και μόνο γιατί η χώρα παραμένει στη ζώνη του ευρώ. Εξω απ’ το ευρώ, η παραγωγικότητα και το βιοτικό μας επίπεδο θα μειωθούν σημαντικά. Οι σύγχρονες και ευημερούσες οικονομίες, στην Ευρώπη και τον υπόλοιπο κόσμο, βασίζονται στην αγορά και τον υγιή ανταγωνισμό, χρησιμοποιώντας τον πλούτο που παράγεται για να χρηματοδοτήσουν ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος. Εχουν επίσης έναν αποτελεσματικό δημόσιο τομέα που λειτουργεί ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση και, συνεπώς, περιορίζει τις κομματικές επιρροές.

Η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι εγχώριοι πολιτικοί θεσμοί αδυνατούν να κάνουν τα απαραίτητα για τη μακροχρόνια ανάπτυξη και ευημερία της χώρας μας. Η συμμετοχή της Ελλάδας στον πυρήνα της Ευρώπης συμβάλλει στη μακροχρόνια σύγκλισή μας προς τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Αντίθετα, η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ θα ενδυναμώσει τη ροπή προς τις πελατειακές δομές και θα ενισχύσει τις διαχρονικές παθογένειες της ελληνικής οικονομίας. Αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε σε μια κλειστή και φτωχή οικονομία με υψηλή διαφθορά.

Αντί για Grexit, η ελληνική οικονομία έχει ανάγκη από βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές, που θα την κάνουν πιο ανταγωνιστική, θα ενισχύσουν την ανάπτυξη και μακροχρόνια θα βοηθήσουν στην αποπληρωμή του συσσωρευμένου χρέους. Η αύξηση της παραγωγικότητας, το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, η δραστική μείωση της γραφειοκρατίας ιδιαίτερα στο μέτωπο των επενδύσεων, η ιδιωτικοποίηση τομέων της οικονομίας όπου το κράτος απέτυχε, είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για την αναστροφή της κρίσης. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές είναι απαραίτητες ανεξάρτητα από το τι νόμισμα θα έχουμε. Εάν όμως έχουμε νέα δραχμή θα είναι πάρα πολύ πιο δύσκολο να γίνουν, βυθίζοντας την χώρα σε μακροχρόνια φτώχεια.

Η σημερινή κυβέρνηση αρνείται σθεναρά να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, οι προκάτοχοι καθυστερούσαν, και οι εταίροι έδωσαν πιο μεγάλη έμφαση στα δημοσιονομικά παρά στις μεταρρυθμίσεις. Οι διαρθρωτικές αλλαγές αφορούν και το σύστημα διακυβέρνησης ευρύτερα – την εφαρμογή των νόμων και την απονομή της δικαιοσύνης, τα οποία όλα χωλαίνουν στην Ελλάδα της κρίσης. Οπως έχουν αποδείξει πολλές οικονομικές μελέτες, η κακή διακυβέρνηση αποτελεί τεράστιο αντικίνητρο στην προσέλκυση επενδύσεων, χωρίς τις οποίες δεν είναι δυνατή η οικονομική ανάκαμψη.

Μειοψηφίες ακυρώνουν ή καθυστερούν σημαντικά αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που θίγουν τα συμφέροντά τους, κατάφωρες παρανομίες όπως η καταστροφή δημόσιας η ιδιωτικής περιουσίας παραμένουν ατιμώρητες, η φοροδιαφυγή καλπάζει και τα φορολογικά χρέη συσσωρεύονται. Η χώρα μας έχει εγκλωβιστεί στη «μαύρη τρύπα» της ατέλειωτης λιτότητας χωρίς αναπτυξιακή προοπτική. Η κρίση τώρα στον όγδοο χρόνο της έχει υποβάλει σε αφόρητη δοκιμασία άτομα και θεσμούς της χώρας. Η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου είναι ανελέητη και πρωτοφανής. Χρειαζόμαστε έξοδο από αυτή τη μαύρη τρύπα. Αυτό απαιτεί αλλαγή πλεύσης και μεταρρυθμίσεις μέσα στο ευρώ, όχι Grexit. Εκτός ευρώ και χωρίς την πίεση των θεσμών, οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις δεν θα γίνουν ποτέ. Με Grexit, όλες οι θετικές προοπτικές μηδενίζονται.

Η παραμονή στο ευρώ διασφαλίζει την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας, παρέχοντάς μας επίσης τη δυνατότητα να συνεχίζουμε να διαπραγματευόμαστε με τους Ευρωπαίους εταίρους μας για καλύτερους όρους, για ανάπτυξη και προσαρμογή του χρέους. Επειδή η νέα αμερικανική κυβέρνηση φαίνεται να τάσσεται εναντίον της συνοχής της E.Ε. και του ιδίου του ευρώ, είναι ακόμη πιο σημαντικό να εργασθούμε όλοι για τη σταθερότητά του και την επιτυχία της χώρας στο πλαίσιο της Ευρωζώνης. Ετσι θα ικανοποιηθούν τα μακροπρόθεσμα ζωτικά συμφέροντα της Ελλάδας. Σε αυτό το πλαίσιο, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και οι ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες οφείλουν επίσης να ανταποκριθούν τάχιστα, αναλαμβάνοντας το μερίδιο ευθύνης που τους αναλογεί για τον περιορισμό της λιτότητας και τη στήριξη της αναπτυξιακής τροχιάς της Ελλάδας.

Γιώργος-Μάριος Αγγελέτος, MIT, Κώστας Αζαριάδης, Washington University in St. Louis, Κώστας Αρκολάκης, Yale University Γιάννης Ιωαννίδης, Tufts University, Γιώργος Κωνσταντινίδης, University of Chicago, Κώστας Μεγήρ, Yale University, Χάρης Ντέλλας, University of Bern, Νίκος Οικονομίδης, New York University, Στυλιανός Περράκης, Concordia University, Εμμανουήλ Πετράκης, Πανεπιστήμιο Κρήτης, Χριστόφορος Πισσαρίδης, London School of Economics, Nobel Prize in Economics, Βασιλική Σκρέτα, University College London, Θανάσης Στέγγος, University of Guelph, Μιχάλης Χαλιάσος, Goethe University Frankfurt.



sxedio-b

Την Τετάρτη 1η Μάρτη, στις 9 π.μ. στην Ευελπίδων (Δ Μονομελές πλημμελειοδικείο), δικάζονται οι χρυσαυγανακτισμένοι του Αγίου Παντελεήμονα για την επίθεση με πέτρες, αυγά, γιαούρτια και άλλα συναφή στην ομάδα του αυτοδιοικητικού συνδυασμού “Ελεύθερη Αττική” και στον επικεφαλής της Αλέκο Αλαβάνο, τον Οκτώβριο του 2010 κατά την προεκλογική περίοδο των περιφερειακών εκλογών.
Τότε το τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής στον Άγιο Παντελεήμονα δρούσε υπό το κάλυμμα της περίφημης “επιτροπής πολιτών” που είχαν επιδοθεί στο σπορ των επιθέσεων κατά μεταναστών και προσφύγων της περιοχής. Παρήλαυναν σε πρωϊνάδικα, μεσημεριανάδικα και μεταμεσονύκτιες “ενημερωτικές εκπομπές” παριστάνοντας τους αγανακτισμένους κατοίκους που αγωνίζονταν κατά της εγκληματικότητας των “λαθρο”μεταναστών.
Κατηγορούμενοι στην υπόθεση είναι “προσωπικότητες” όπως η τότε δήθεν “ακομμάτιστη” κάτοικος Θεμιδα Σκορδέλη, μετέπειτα υποψήφια βουλευτής Α Αθηνών των νεοναζί, σήμερα υπόδικη για την υπόθεση της εγκληματικής οργάνωσης της ΧΑ και για μαχαιρώματα προσφύγων μαζί με ομοϊδεάτες της.
Άλλη περίπτωση κατηγορουμένου για την υπόθεση είναι ο Σπύρος Γιαννάτος, τότε θερμός υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής που πέρασε στο στρατόπεδο των νεοναζί όταν διάφοροι ακροδεξιοί πολιτευτές τύπου Πλεύρη και Γεωργιάδη προτίμησαν την επιστροφή στο μαντρί της ΝΔ αντί για τον αστερισμό του Μιχαλολιάκου.
Η δράση των αντιρατσιστικών οργανώσεων, δημοκτρατών κατοίκων, τοπικών συλλογικοτήτων και φορέων καθώς και της αριστεράς, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου των νεοναζί και συντέλεσε στην προφυλάκιση για αρκετούς μήνες κάποιων από τους φασίστες πρωταγωνιστές. Σήμερα οι ακροδεξιές φωνές ξαναδυναμώνουν, συνεπικουρούμενες τόσο από τις πολιτικές λιτότητας όσο και από την πρόσφατη ρατσιστική συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας για το προσφυγικό που εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Σ” αυτό το έδαφος οι φασίστες της ΧΑ επιχειρούν να ξεφύγουν από την απομόνωση και να αποκτήσουν κοινωνική γείωση πετώντας προσφυγόπουλα έξω από τα σχολεία. Την ίδια ώρα κυκλοφορούν ελεύθεροι ο δολοφόνος Ρουπακιάς και οι προϊστάμενοι του, ενώ κατηγορούμενοι Χρυσαυγίτες στη δίκη της ΧΑ, προκαλούν και επιτίθενται σε μάρτυρες κατηγορίας και αντιφασίστες μέσα κι έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου με την κάλυψη της αστυνομίας. Η καταδίκη των νεοναζί του Αγίου Παντελεήμονα έχει σήμερα ιδιαίτερη αξία. Μαζί με πλήθος άλλων καταδικών, θα συντελέσει στην απόδειξη της ταύτισης του “κόμματος” ΧΑ με την εγκληματική οργάνωση των ταγμάτων εφόδου της ΧΑ.
Η κινητοποίηση του κινήματος αντίστασης και του αντιφασιστικού κινήματος αναδεικνύεται ξανά σε προϋπόθεση ανάσχεσης των φιλοδοξιών των φασιστών. Στο χέρι μας είναι να τους κόψουμε ξανά το δρόμο, όπως το 2013 με το παλλαϊκό κίνημα που επέβαλλε την περιθωριοποίηση των νεοναζί της ΧΑ μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια και η μάχη για την απονομιμοποίηση και καταδίκη των νεοναζί αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: της κοινής απάντησης των θυμάτων της φτώχειας και του ρατσισμού που είναι απολύτως αναγκαία και εφικτή.

Για όλους αυτούς τους λόγους, την Τετάρτη 1η Μάρτη, στις 9 π.μ. η κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό καλεί για μαζική παρουσία αντιφασιστών εντός της αίθουσας του Δ Μονομελούς Πλημμελειοδικείου (Κτίριο 9) στα Δικαστήρια της Ευελπίδων.
Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό”

πηγή: kar.org.gr

Τις έντονες επιφυλάξεις της για το σκηνικό καταστροφολογίας που όπως είπε δημιουργείται σχετικά με την ψήφιση των νέων μέτρων που θα αφορούν το αφορολόγητο και τις συντάξεις, κατέθεσε η τέως αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας, Σία Αναγνωστοπούλου, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ραδιόφωνο της ΕΡΤopen 106.7 FM. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε η κ. Αναγνωστοπούλου «Θέλω να τα δω πρώτα τα μέτρα γιατί έτσι όπως δημιουργείται αυτό το σκηνικό της καταστροφολογίας… Μη μου λέτε ότι θα πληρώνουν οι άνεργοι φόρο, για να δούμε λίγο που ισορροπεί αυτό το πράγμα, αν είναι όντως δηλαδή ότι αυτές όλες οι ρυθμίσεις, μέτρα αντίμετρα και λοιπά, αν θα εξαφανίσουνε τους φτωχούς γιατί έτσι όπως παρουσιάζεται είναι σαν να εξαφανίζονται οι φτωχοί» για να συμπληρώσει στη συνέχεια πως η στάση που θα κρατήσει σε ενδεχόμενη ψηφοφορία για τα νέα μέτρα στη βουλή θα εξαρτηθεί από τη συλλογική απόφαση του κόμματος. «Ανήκω σε μια συλλογικότητα και αυτές οι αποφάσεις παίρνονται συλλογικά. Δεν μπορώ να απαντήσω επί του προσωπικού όταν ανήκω σε μια συλλογικότητα».

Κατηγορηματική εμφανίστηκε η τέως αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας στο θέμα της συγκυβέρνησης με τους Ανεξάρτητους Έλληνες καθώς όπως είπε «δεν υπήρχε περίπτωση να συνεργαστούμε με οποιονδήποτε άλλον» ενώ ξεκαθάρισε παράλληλα πως το θέμα της επερώτησης προς τον Υπουργό Άμυνας για τα εξοπλιστικά δεν είχε αντικυβερνητική χροιά. «Η οποιαδήποτε ερώτηση σε Υπουργό δεν έχει αντικυβερνητική χροιά, έχει κοινοβουλευτικό έλεγχο, αυτή τη δουλειά κάνουν οι βουλευτές. Μη συνδέεται δηλαδή αυτό που είπε ο κ. Φίλης στην Κ.Ε. με μία ερώτηση η οποία γίνεται σε οποιονδήποτε Υπουργό». «Η συμμαχία με τους ΑΝΕΛ, παρά το γεγονός της τεράστιας αξιακής διαφοράς που έχουμε, έχουμε διαφορετικές αξίες όχι όμως όλοι οι άνθρωποι των ΑΝΕΛ. Υπάρχουν ένας – δύο άνθρωποι οι οποίοι είναι πολύ πιο κοντά στις δικές μας αξίες και ψήφισαν νομοσχέδια που οι ΑΝΕΛ γενικώς δεν ψήφισαν. Άρα λοιπόν αυτή η συμμαχία δεν ήταν στον αέρα, με κανένα άλλο κόμμα δεν θα μπορούσαμε να πάμε».

Σχετικά με ένα ενδεχόμενο άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς το χώρο του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Συμπαράταξης, η Σία Αναγνωστοπούλου τοποθετήθηκε επίσης κατηγορηματικά: «Όχι, το λέω κατηγορηματικά μέχρι να εκλείψουν οι λόγοι που έφτασαν αυτή τη χώρα σε χρεοκοπία, μέχρι δηλαδή να αποδεχτούν πλήρως τα κόμματα αυτά πλήρη ρήξη με το παρελθόν, πλήρη ρήξη σε αυτά τα θέματα».

Τέλος και κληθείσα να σχολιάσει τις πρόσφατες τοποθετήσεις του Υπουργού Άμυνας Πάνου Καμμένου σχετικά με τα Ίμια, η κ. Αναγνωστοπούλου δήλωσε πως «τέτοιες δηλώσεις δεν χρειάζονται. Δεν χρειάζεται δηλαδή να αναπτύξει κανείς ανάλογη ρητορική με αυτή που αναπτύσσει ο γείτονας αυτή τη στιγμή, δεν χρειάζεται να δανείζεται δηλαδή ρητορική του άλλου για να τον αντιμετωπίσει».

Ακούστε τη συνέντευξη ΕΔΩ:

https://www.youtube.com/watch?v=WyFacGb5W34&feature=youtu.be

 

 

ΣΤΡΑΤΗ ΤΣΙΡΚΑ

«ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ»

1Ο μέρος «Η Λέσχη»



Τόσοι άνθρωποι, ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο.

Μόνοι και ξεκομμένοι, στο περιθώριο του κόσμου, του έθνους τους.

Στο περιθώριο κι αυτής ακόμη της αλλοπρόσαλλης Γερουσαλήμ.

Στρατής Τσίρκας, Η Λέσχη



Για πρώτη φορά μια συμπαραγωγή του ΕΘΝΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ και του ΘΕΑΤΡΟΥ ΤΕΧΝΗΣ.



Το Εθνικό Θέατρο και το Θέατρο Τέχνης για πρώτη φορά σε συμπαραγωγή θα παρουσιάσουν την τριλογία του Στρατή Τσίρκα «Ακυβέρνητες πολιτείες». Πρόκειται για ένα διετές εγχείρημα που θα μεταφέρει για πρώτη φορά στην ελληνική σκηνή το εμβληματικό αυτό έργο της μεταπολεμικής νεοελληνικής πεζογραφίας.



Το πρώτο μέρος «Η Λέσχη», θα παρουσιάζεται από τις 17 Μαρτίου έως και 28 Μαϊου στο Yπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, σε δραματουργία – σκηνοθεσία Εφης Θεοδώρου.



Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες αποτελούν μια «πολιτισμική κιβωτό». Φέρνοντας κοντά χώρους, πρόσωπα, ιστορίες, μύθους αλλά και μνήμες και αξίες του ελληνισμού της διασποράς, έτσι όπως διασταυρώνεται με τον ευρωπαϊκό και μεσανατολικό περίγυρο, η τριλογία του Τσίρκα δεν έχει χάσει την ιδιότητά της να μιλά στο σύγχρονο άνθρωπο και να είναι σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ.



Στη Λέσχη, στον πρώτο τόμο της τριλογίας, η δράση τοποθετείται στα Ιεροσόλυμα το καλοκαίρι του 1942, την κρίσιμη εκείνη στιγμή που τα χιτλερικά στρατεύματα προελαύνουν στη Μέση Ανατολή και η έκβαση του πολέμου φαίνεται να γέρνει υπέρ του Άξονα. Σε μια κάπως ιδιόμορφη πανσιόν της πόλης συνωστίζονται άνθρωποι όλων των φυλών και των θρησκειών, «ναυάγια της καταιγίδας που σαρώνει τον κόσμο». Ανάμεσά τους ο Μάνος Σιμωνίδης, ένας Έλληνας αριστερός διανοούμενος που βρίσκεται σε ρήξη με την παράνομη αντιφασιστική οργάνωση στην οποία ανήκει και η Έμμη Μπόμπρετσμπεργκ, η όμορφη σύζυγος ενός υπουργού της πρώην Αυστριακής κυβέρνησης, που αναστατώνει τον ανδρικό πληθυσμό με το διάχυτο ερωτισμό της. Μεταξύ τους θα αναπτυχθεί ένας βαθύς όσο και αδιέξοδος έρωτας. Το ερωτικό αυτό σώμα της Έμμης θα σταθεί ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει τη δράση στην ακυβέρνητη πολιτεία – ή σωστότερα σε μια πολιτεία που κυβερνάται από μια σειρά από κρυφούς αλλά ισχυρότατους εξουσιαστικούς μηχανισμούς. Έρωτας και πολιτική, πόλεμος και διανόηση συμπλέκονται στη Λέσχη αλλά πάνω από όλα κυριαρχεί το θέμα της μοναξιάς, καθώς όλα τα πρόσωπα της επικής αυτής τοιχογραφίας ζουν «μόνοι και ξεκομμένοι, στο περιθώριο του κόσμου, του έθνους τους», ο καθένας τους «τυλιγμένος μέσα σ’ ένα κύλινδρο μοναξιάς».



Επί σκηνής στην παράσταση της Έφης Θεοδώρου, το «εργαστήρι του μυθιστοριογράφου»: δέκα ηθοποιοί που συγκροτούν ένα είδος αφηγηματικής κοινότητας, που όχι μόνο μοιράζεται τους ρόλους του πολυπρόσωπου αυτού μυθιστορήματος, αλλά και αφηγείται την περιπέτεια της συγγραφής του και την αγωνία του συγγραφέα, καθώς ενσωματώνει και αποσπάσματα από την αλληλογραφία του Τσίρκα και από Τα Ημερολόγια της Τριλογίας. Αφήγηση και αναπαράσταση, πολυφωνία και πλουραλισμός συνυπάρχουν δίνοντας σάρκα και οστά στους προβληματισμούς του παρελθόντος αλλά και στις αναζητήσεις του παρόντος.



Ταυτότητα παράστασης

Δραματουργία- Σκηνοθεσία: 'Εφη Θεοδώρου

Σκηνικά- Κοστούμια: 'Αση Δημητρολοπούλου

Μουσική: Νίκος Πλάτανος

Κίνηση: Ερμής Μαλκότσης

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Συνεργάτις δραματουργός: Παναγιώτα Κωνσταντινάκου

Βοηθός σκηνοθέτη: Παρασκευή  Λυπημένου



Διανομή ( με αλφαβητική σειρά)

Θανάσης Βλαβιανός, Θανάσης Δήμου, Ανθή Ευστρατιάδου, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Λυπηρίδου, Μανώλης Μαυροματάκης, Γιώτα Μηλίτση, Ηλέκτρα Νικολούζου, Δημήτρης Πασσάς, Μάνος Στεφανάκης



Τα επόμενα δυο μέρη της τριλογίας θα παρουσιαστούν ως εξής:

Οκτώβριος 2017 «Aριάγνη», σκηνοθεσία Γιάννης Λεοντάρης

Ιανουάριος 2018 «Η Νυχτερίδα», σκηνοθεσία Αρης Τρουπάκης



Φωτογράφος παράστασης: Μυρτώ Αποστολίδου

Video trailer Μιχαήλ Μαυρομούστακος



Λίγα λόγια για την Τριλογία



Δημοσιευμένη σταδιακά τη δεκαετία του 1960, η τριλογία του Τσίρκα (α΄ τόμος: Η Λέσχη, 1960· β΄ τόμος: Αριάγνη, 1962· γ΄ τομος: Η Νυχτερίδα, 1965), αφηγείται την πορεία του ελληνικού αντιφασιστικού κινήματος στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Στις σελίδες της ζωντανεύουν θραύσματα της ιστορίας της αριστεράς στην Ελλάδα, έτσι όπως συμπλέκονται με το διεθνές γίγνεσθαι. Αριστεροί παράνομοι αντιφασίστες μαχητές, πολιτικοί και διπλωμάτες του επίσημου μηχανισμού εξουσίας των συμμαχικών δυνάμεων αλλά και ντόπιοι, άνθρωποι του λαού, ένα μωσαϊκό φυλών και πολιτισμών καθένας με τους δικούς του καημούς, πάθη και πιστεύω τριγυρνούν στα σοκάκια των ακυβέρνητων αυτών πολιτειών τα κρίσιμα χρόνια του πολέμου.



Είναι ένα έργο πολυφωνικό, όπου το έπος συναρθρώνεται με ένα νευρώδη ρεαλισμό. Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες συντονίζονται –έστω και καθυστερημένα– με τη μεγάλη παράδοση του ευρωπαϊκού μυθιστορήματος, ενώ σε επίπεδο ιδεολογικό θίγουν «οικεία», αλλά ανομολόγητα ακόμη στις αρχές της δεκαετίας του 1960, «κακά»: το δογματισμό του κομματικού μηχανισμού της Αριστεράς, των «κομμένων κεφαλών» όπως χαρακτηριστικά τους ονομάζει ο συγγραφέας. Ρηξικέλευθη υφολογικά και τολμηρή ιδεολογικά, η τριλογία προκάλεσε βίαιες αντιδράσεις στους κόλπους της Αριστεράς, που έφτασαν ως τη διαγραφή του Τσίρκα από την τοπική οργάνωση του ΚΚΕ Αλεξανδρείας μετά την κυκλοφορία της Λέσχης.



Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες δεν είναι μόνο ένα έργο που σημάδεψε την εποχή του και προκάλεσε ποταμό συζητήσεων, είναι επιπλέον ένα έργο που εξακολουθεί να αφορά ακόμα και σήμερα: από τη μια, έλκει με ολοένα αυξανόμενη ένταση την προσοχή του κριτικού και θεωρητικού λόγου, και από την άλλη μοιάζει να μιλά με ασυνήθιστη αμεσότητα στον σύγχρονο αναγνώστη, ο οποίος ζει και πάλι, μισό αιώνα και πλέον μετά την εποχή που διαδραματίζεται το μυθιστόρημα, μέσα σε μια νέα δίνη που ταράσσει τον κόσμο, τη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, χωρίς να μπορεί να σταθμίσει με καμία βεβαιότητα τα δεδομένα της ζωής του.





Χώρος Διεξαγωγής:

Θέατρο Τέχνης, Υπόγειο (Πεσμαζόγλου 5)

τηλ.2103228706



Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη & Κυριακή 20.00 Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21:15



Τιμές Εισιτηρίων:

Τετάρτη & Παρασκευή: 15 ευρώ γενική, 10 ευρώ μειωμένο και 8 ευρώ οι άνεργοι

Πέμπτη: 10 ευρώ γενική είσοδος

Σάββατο: 18 ευρώ γενική και 12 ευρώ μειωμένο και 8 ευρώ οι άνεργοι

Κυριακή: 16 ευρώ γενική και 12 ευρώ μειωμένο και 8 ευρώ οι άνεργοι

ΜΙΜΗΣ ΠΛΕΣΣΑΣ

& GEORGE SPANOS TRIO

“BLUE & BEYOND”

ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΣΠΥΡΟΣ ΚΛΕΙΣΣΑΣ







Παρασκευή 10 & Σάββατο 11 Μαρτίου

Ο Μίμης Πλέσσας είναι ένας από τους σημαντικότερους έλληνες συνθέτες. Πολυγραφότατος, μας έχει χαρίσει μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, σημάδεψε τον ελληνικό κινηματογράφο των περασμένων δεκαετιών με τις μελωδίες του, ενώ αναγνωρισμένα είναι από τους πρώτους που σύστησε τη jazz μουσική στην Ελλάδα και την ενσωμάτωσε στα τραγούδια του.

Αγαπώντας και στηρίζοντας πάντα την νέα γενιά, συμπράττει με νέους μουσικούς και συνθέτες και δημιουργεί μαζί τους συνεχώς. Έτσι, μετά από μια πρόσκληση του Γιώργου Σπανού, βρέθηκε μαζί με άλλα σημαντικά ονόματα της εγχώριας jazz σκηνής στο cd“Blue Passion” και συμπράττει μαζί του σε επιλεγμένα lives.

Στις δύο μοναδικές βραδιές στο HalfNoteJazzClub, την Παρασκευή 10 και το Σάββατο 11 Μαρτίου, θα απολαύσουμε τραγούδια του Μίμη Πλέσσα μαζί με το τρίο του Γιώργου Σπανού, jazzstandards, μπαλάντες πιάνο – φωνή μαζί με τον εξαιρετικό ερμηνευτή Σπύρο Κλείσσα, αλλά και το GeorgeSpanostrio που έχει στις αποσκευές του τον απόηχο της περσινής κυκλοφορίας του cd“Blue Passion”. Το άλμπουμ, που φιλοξένησε μερικούς από τους σημαντικότερους σολίστες της Ελληνικής Τζαζ σκηνής (Μίμης Πλέσσας, Γιώργος Κοντραφούρης, Τάκης Πατερέλης, Δημήτρης Τσάκας, Αστέριος Παπασταματάκης, Ζωή Τηγανούρια και Γιάννης Παχίδης) και ανακηρύχτηκε «Το καλύτερο Ελληνικό τζαζ άλμπουμ του 2015» (Jazzonline Readers Poll for the Best Greek Jazz album of the year 2015).

Tο υλικό του σχήματος, αναμειγνύεται με τολμηρές διασκευές σε jazz standards, classic rock hits και το ελληνικό ρεπερτόριο. Οι B. Cobham, L. Cohen, C. Santana, A. Piazzolla, M. Davis, Led Zeppelin συναντιούνται επί σκηνής με τους Α. Καλδάρα, Μ. Χιώτη, Μ. Χατζιδάκι, Μ. Πλέσσα, ισορροπώντας ανάμεσα στη διασκέδαση, την έκπληξη και τη μουσική ανατροπή...



Μίμης Πλέσσας: πιάνο

Σπύρος Κλείσσας: τραγούδι

Γιώργος Σπανός: κιθάρες και τραγούδι

Γιώργος Πολίτης: μπάσο

Νίκος Καπηλίδης: τύμπανα

HALF NOTE JAZZ CLUB

Τριβωνιανού 17, Μετς



Ώρα έναρξης: Παρ. & Σαβ.: 22.30

Είσοδος: 15 ευρώ (μπαρ), 20 ευρώ (Β’ Ζώνη), 25 ευρώ (Α’ Ζώνη)



Προπώληση:www.viva.gr

Καταστήματα: Public, SevenSpots, ReloadStores, MediaMarkt, Βιβλιοπωλεία Ευριπίδης
Πληροφορίες - Κρατήσεις: 210 9213310



www.halfnote.gr

www.facebook.com/halfnote.gr

      Του Μιχάλη Πολυχρόνη

      Έχουν περάσει 45 ολόκληρα χρόνια από την τελευταία επανδρωμένη αποστολή στη Σελήνη του Apollo και μόλις τα τελευταία έχει αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον για τον δορυφόρο της Γης και την επανάληψη αποστολής επανδρωμένου διαστημικού σκάφους, αυτή τη φορά όχι μόνο για επιστημονικούς σκοπούς. Εκτός από την NASA, ιδιωτικές εταιρείες έχουν εκπονήσει προγράμματα και δρομολογήσει χρονοδιαγράμματα για παρόμοιες αποστολές αυτή τη φορά όμως με πλήρωμα πολίτες που πληρώνουν αδρά για ένα ταξίδι αναψυχής σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι.
      Η SpaceX είναι η φιλόδοξη εταιρεία του Elon Musk που σχεδιάζει να στείλει ένα ανώνυμο, μέχρι στιγμής, ζευγάρι τουριστών σε τροχιά γύρω από το φεγγάρι γύρω στα τέλη του 2018. Ο κ. Musk έκανε αυτή την ανακοίνωση στις 27 Φεβρουαρίου σε τηλεφωνική συνέντευξη τύπου. Οι δύο τυχεροί, που δεν είναι αστέρες του Χόλυγουντ, θα περάσουν μια ολόκληρη εβδομάδα μέσα στις Dragon2 κάψουλες της SpaceX. Το διαστημικό σκάφος πρόκειται να είναι αυτοματοποιημένο και οι συγκεκριμένοι τολμηροί επιβάτες θα εκπαιδευτούν για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης. Αν και δεν έχει διαρρεύσει το χρηματικό ποσό που θα πληρώσουν λέγεται ότι ''θα είναι λίγο περισσότερο από το κόστος μιας επανδρωμένης αποστολής σ' έναν διαστημικό σταθμό γύρω από τη Γη''. 'Αλλωστε το ίδιο το Falcon Heavy, ο πύραυλος δηλ. που θα μεταφέρει τη κάψουλα έχει τιμή καταλόγου γώρω στα 90 εκατ. δολλάρια.
      Και κάπου εδώ ξεκινούν οι ενστάσεις και οι προβληματισμοί γύρω από το φιλόδοξο αυτό εγχείρημα, με τη NASA να εγείρει αρκετές επιφυλάξεις. Ενώ το ταξίδι φαίνεται να είναι μέσα στις τεχνικές δυνατότητες της SpaceX, παρατηρητές του κλάδου αναρωτιούνται αν η εταιρεία θα τηρήσει το χρονοδιάγραμμα. ''Οι ημερομηνίες δεν είναι το ισχυρό χαρτί του SpaceX'' δηλώνει η Maria Lynne Dittmar, εκτελεστικός διευθυντής του Συνασπισμού για την Εξερεύνηση του Διαστήματος. Και η κάψουλα και ο προωθητικός πύραυλος είναι χρόνια πίσω από τα χρονοδιαγραμματά τους. Η SpaceX είχε υποσχεθεί επίσης ρομποτική προσεδάφιση στον Άρη αλλά το πρόγραμμα έχει πάει πίσω δύο ολόκληρα χρόνια. Εξάλλου, συνεχίζει η ίδια, τα αυτόνομα συστήματα δεν είναι αλάθητα.
      Επτά ''τουρίστες'' μέχρι στιγμής έχουν πληρώσει δεκάδες εκατομμύρια για να πετάξουν με τους ρώσικους Soyuz προς τον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό, ο οποίος βρίσκεται 200 μίλια πάνω από την επιφάνεια της Γης. Εδώ όμως μιλάμε για ένα ταξίδι 300.000 - 400.000 μιλίων. Μετά το 1972 δεν υπάρχει ανάλογη επανδρωμένη πτήση εκτός αυτών στον Διεθνή Σταθμό. Όμως η NASA εργάζεται πάνω σ' έναν πύραυλο, τον Space Launch System και την κάψουλα Orion που θα είναι ικανή να μεταφέρει αστροναύτες στο βαθύ διάστημα και πάλι. Αλλά η πρώτη μη επανδρωμένη εκτόξευση έχει προγραμματιστεί στα τέλη του 2018 όπως κι αυτή του Musk.
      Στην ουσία η SpaceX και η NASA δεν είναι εντελώς αυτόνομες η μία της άλλης. Η SpaceX έχει σύμβαση για να μεταφέρει αστροναύτες στο Διεθνή Σταθμό χρησιμοποιώντας την Dragon2 με τον πύραυλο Falcon9 αλλά κι αυτό το πρόγραμμα παρουσιάζει καθυστερήσεις. Η NASA έχει χρηματοδοτήσει μεγάλο μέρος του προγράμματος της SpaceX και ο Musk δηλώνει ότι εκείνη έχει προτεραιότητα. Αν η NASA θέλει να στείλει με τον Falcon Heavy τους αστροναύτες στο φεγγάρι η SpaceX θα συμμορφωθεί, αλλά ο συγκεκριμένος πύραυλος δεν έχει περάσει από τις αυστηρές αξιολογήσεις της NASA για να είναι ασφαλής για τους αστροναύτες.
      Τελικά όλοι περιμένουν ποιά θα είναι η στρατηγική του νέου Προέδρου Τραμπ για το Διάστημα αν και ο ίδιος έχει αφήσει υπόνοιες ότι στηρίζει την εμπορική εκμετάλλευση τέτοιων εγχειρημάτων. 

Του Χρηστου Χρυσοστομίδη

Οι Ινδίες δεν συγκρίνονται με την Ελλάδα στο μέγεθος. Ούτε στον πληθυσμό. Ούτε στο μέσο επίπεδο ζωής. Ούτε στην τεχνολογική ανάπτυξη. Ούτε στη διαστημική τεχνολογία. Ούτε στους εξοπλισμούς. Παρ’ όλα αυτά είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες ορισμένες εξελίξεις σε μια χώρα με πιο αρχαίο ίσως πολιτισμό από τον δικό μας.

Μια από αυτές έχει σχέση με τη νομισματική κυκλοφορία. Στις 8 Νοεμβρίου 2016 οNarendaModi, πρωθυπουργός, με εθνικιστικές και αυταρχικές τάσεις, αποφάσισε να αποσύρει από την κυκλοφορία τα χαρτονομίσματα των των 1000 και των 500 ρουπίων. Αυτά δεν συγκρίνονται με τα χαρτονομίσματα των 100, 200 ή 500 ευρώ. Το πρώτο αξίζει περίπου 15 ευρώ και το δεύτερο 7,5 ευρώ. Βέβαια το ένα ευρώ έχει πολύ μεγαλύτερη αγοραστική αξία στην Ινδία από ότι στην Ελλάδα.


Τα χαρτονομίσματα έπρεπε να κατατεθούν στις τράπεζες μέχρι τις 30 Δεκεμβρίου 2016 με μεγάλους περιορισμούς στις αναλήψεις ρευστού με νομίσματα μικρότερης αξίας. Επρόκειτο για ένα μεγάλο σοκ για την ινδική οικονομία, ασύλληπτα πιο έντονο από τους περιορισμούς στην ανάληψη ρευστού από τα ΑΤΜ στην Ελλάδα που επιβλήθηκε στο πλαίσιο τωνcapitalcontrols. Ας πάρουμε υπόψη ότι τα δύο αυτά χαρτονομίσματα καλύπτανε το 86% της νομισματικής κυκλοφορίας. Κι ότι ένα τεράστιο τμήμα του πληθυσμού λόγω φτώχειας ή χαμηλής εκπαίδευσης δεν χρησιμοποιεί το ηλεκτρονικό χρήμα: το 78% των καταναλωτικών πληρωμών στις Ινδίες γίνεται με ρευστό.

Η έκθεση του Υπουργείου Οικονομικών Economic Survey 2016-2017 εξετάζει τους στόχους και τα άμεσα αποτελέσματα αυτής της θεαματικής οικονομικής κίνησης. Ο αναλύτής Martin Wolf στους Financial Times φιλτράρει τις ινδικές εκτιμήσεις και κάνει μερικές πρώτες παρατηρήσεις για το θέμα. Έτσι, ως τώρα, συνέπειες είναι ή φαίνονται να είναι:

Πρώτο: η προσφορά ρευστού είχε μια πτώση 35% σε σχέση με την καταναλωτική ζήτηση. Μέσα στον ίδιο χρόνο όμως το έλλειμμα αυτό καλύφθηκε από συναλλαγές μέσω καταθέσεων, με το παράδοξο φαινομενικά αποτέλεσμα να μειωθούν τα επιτόκια.

Δεύτερο: η μέση ζήτηση έπεσε, λόγω της μείωσης του ρευστού. Η μέση προσφορά επίσης έπεσε, λόγω της μείωσης του ρευστού ως μέσου για την κάλυψη των εισροών σε πολύ μικρές παραγωγικές μονάδες, ιδιαίτερα στην αγροτική οικονομία. Αυτή η «απονομισματοποίηση» μπορεί επομένως βραχυπρόθεσμα να έχει ως συνέπεια την πτώση κατά 1,5% του ΑΕΠ, σχετικά με την προβλεπόμενη ετήσια αύξηση 7%.

Τρίτο: δεδομένου ότι θεωρείται ότι 2% του ΑΕΠ καλύπτει δράσεις της μαύρης οικονομίας, έσοδα από την εκτεταμένη διαφθορά, τρομοκρατικές δραστηριότητες, μεγάλο μέρος της προσωρινής πτώσης του ΑΕΠ αφορά σε αφανισμό παράνομων δραστηριοτήτων.

Τέταρτο: ποσά που κατατέθηκαν στις τράπεζες λόγων της επικείμενης ακυρότητας των δύο αυτών χαρτονομισμάτων, τώρα φορολογούνται. Με μια έννοια λοιπόν υπάρχει μια μεταφορά πλούτου από την παρανομία στα δημόσια έσοδα.

Πέμπτο: ένα ακόμα όφελος προκαλείται από την «ψηφιοποίηση» της οικονομίας, που είναι σημαντική μακροπρόθεσμα, ενισχύει την αποτελεσματική φορολόγηση, τη διαφάνεια και την αποτελεσματικότητα.

«Το ισοζύγιο κόστους και οφέλους», είναι το συμπέρασμα τουWolf, «τελικά θα εξαρτηθεί από το τι συμβαίνει σήμερα. Ένα σημαντικό σημείο είναι η μετατρεψιμότητα ανάμεσα σε τραπεζικές καταθέσεις και ρευστό, που πρέπει να αποκατασταθεί πλήρως. Μακροπρόθεσμα η Ινδία μπορεί να ακολουθήσει άλλες οικονομίες προς μια οικονομία χωρίς καθόλου μετρητά».

Μακρινή, εξωτική και αχανής η Ινδία, αξίζει όμως να τα γνωρίζουμε αυτά. Μας δίνουν τη δυνατότητα να στοχασθούμε, έστω και με το ενδιαφέρον μας στραμμένο σε μια χώρα απόμακρη και μικρή, τη δική μας. Για παράδειγμα πόσο πιο εύκολη και ταχεία μπορεί να είναι η αλλαγή νομίσματος στην τεχνική της πλευρά, με τη διόγκωση του ηλεκτρονικού χρήματος και συναλλαγών. Ή πόσες νέες δυνατότητες για εντοπισμό και φορολόγηση μαύρου χρήματος δίνονται, σε περίπτωση που ισχύσει αυτό που λένε συνεχώς οι εχθροί του εθνικού νομίσματος ότι θα ανοίξουν τα παράνομα σεντούκια τους στο εξωτερικό οι πλούσιοι, και θα έρχονται στην για να αγοράζουν μισοτιμής με ένα υποτιμημένο εθνικό νόμισμα. Ή πόσες δυνατότητες για τον εντοπισμό και κολασμό της διαφθοράς. Κι ας αφήσουμε τη σκέψη μας να περιπλανάται.-





sxedio-b

Ο διάλογος αλλά και η «πολεμική» που έχει ξεκινήσει για το θέμα της εξόδου απο τη ευρωζώνη μέσα στην πατρίδα μας δημιουργεί τις προυποθέσεις να «μιλήσουμε» επιτέλους συγκεκριμμένα και οι διαφωνίες μας ή οι συμφωνίες μας να μην εξαντλούνται σε θεωρητικά ζητήματα μόνο, χωρίς καμμιά διάθεση υποτίμησης τους. Μέσα σ΄αυτό το πλαίσιο πρέπει η άποψη μας να είναι τεκμηριωμένη και κα-τανοητή.

Ακούμε καθημερινά ότι: «Η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα» ή «Αν πάψουν οι εισαγωγές, τελειώσαμε, θα πεινάσουμε», είναι έτσι;                                

• Αυτάρκεια προιόντων φυτικής παραγωγής

Η ανάλυση του παρακάτω πίνακα μπορεί να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα:

Πίνακας 1: Αυτάρκεια προϊόντων φυτικής παραγωγής (σε χιλ. τόνους, έτους 2010)
Προϊόντα	Παραγωγή	Εισαγωγές	Εξαγωγές		Κατανάλωση	Αυτάρκεια (%)
	-1	-2	-3		(4=1+2-3)*	(5=1:4*100)
Σιτηρά
Ρύζι	240	23,33	123,2		140,13	171,27
Σιτάρι σκληρό	1.278,00	83,9	508,97		852,93	149,84
Βρώμη	158	17,55	0,08		175,47	90,04
Αραβόσιτος	1.542,00	363,88	18,42		1.887,46	81,7
Κριθάρι	237	228,26	0,66		464,6	51,01
Σιτάρι μαλακό	351	751,41	3,4		1.099,01	31,94
Ελαιοκομικά
Ελιές βρώσιμες	107	4,94	94,56		17,38	615,48
Ελαιόλαδο	225	4,33	80,85		148,48	151,54
Οπωροκηπευτικά
Αγγούρια	120	1,04	24,4		96,64	124,17
Τομάτες βιομηχανίας	700	21,62	101,64		619,98	112,91
Τομάτες νωπές	700	17,01	7,31		709,7	98,63
Πατάτες	800	132,64	24,35		908,29	88,08
Εσπεριδοειδή
Πορτοκάλια	900	7,4	369,65		537,75	167,36
Λεμόνια	45	31,66	4,96		71,7	62,76
Φρούτα
Ακτινίδια	117	4,05	72,81		48,24	242,54
Καρπούζια	510	3,02	176,96		336,06	151,76
Βερίκοκα	77	0,34	16,87		60,47	127,34
Ροδάκινα	610	3,67	110,58		503,09	121,25
Μήλα	240	18,2	42,62		215,58	111,33
Πεπόνια	120	1,33	1,98		119,35	100,54
Αχλάδια	68	17,14	7,72		77,42	87,83
Αμπελοκομικά
Σταφύλια επιτραπέζια	121	6,18	89,64		37,54	322,32
Σταφίδα	43	2,18	24,67		20,51	209,65
Κρασί	310	12,05	35,34		286,71	108,12
Όσπρια
Ρεβύθια	4,94	4,54	0,09		9,39	52,57
Φακές	7,45	10,87	0,29		18,03	41,32
Φασόλια	12,34	23,82	0,7		35,46	34,79
Ζάχαρη
Ζάχαρη	155,27	303,45	137,12		321,6	48,28
Σύνολο	9.798,99	2.099,82	2.079,84		9.818,97	99,8
* Αφορά στη φαινόμενη κατανάλωση
Πηγή: Επεξεργασία στοιχείων, ΠΑΣΕΓΕΣ, ΕΛ.ΣΤΑΤ. και ΕΛΓΟ

Οι παραπάνω φόβοι των Ελλήνων είναι εντελώς αδικαιολόγητοι.  Σύμφωνα με έρευνα της ΠΑΣΕΓΕΣ, η Ελλάδα, ακόμα κι αν κοπούν τε-λείως οι εισαγωγές τροφίμων (όπως έγινε στην Αργεντινή), δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να πεινάσει. Έτσι, λοιπόν, όπως αναφέρει ο πρόεδρος της ΠΑΣΕΓΕΣ, το ποσοστό αυτάρκειας της χώρας σε μια σειρά βασικών αγροτικών-διατροφικών προϊόντων φυτικής και ζωι-κής παραγωγής για το 2010, ανήλθε κατά μέσο όρο στο 94% περίπου!

Ειδικότερα, από την παραπάνω έρευνα προκύπτει ότι το ποσοστό αυτάρκειας στη φυτική παραγωγή ανέρχεται κατά μέσο όρο περίπου στο 99%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως τα δημητριακά, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 82% περίπου, με το μικρότερο ποσοστό να καταγράφεται στο μαλακό σιτάρι (32%) και το υψηλότερο στο ρύζι (171 %).
Στο ελαιόλαδο και τις ελιές, τα οποία είναι βασικά είδη διατροφής, η αυτάρκεια εμφανίζει υψηλό ποσοστό, μια και η χώρα παραμένει έντονα εξαγωγική στα δυο αυτά προϊόντα.
Η αυτάρκεια βρώσιμης ελιάς αυξήθηκε κατά το τελευταίο έτος κατά 61,8%, με αποτέλεσμα να καλύπτουμε το 996% (!) της ζήτησης, με το 88,3% όμως να εξάγεται. Στο λάδι η παραγωγή φτάνει επίσημα το 151% της κατανάλωσης. Στο ποσοστό αυτό, όμως, θα πρέπει να ληφθεί υπόψη και μια τεράστια ποσότητα ατυποποίητου λαδιού που εξάγεται παρανόμως κυρίως σε γειτονικές χώρες, καθώς και ένα μικρό ποσοστό της τάξεως του 4,33% ελαιολάδου που εισάγεται ετησίως, χωρίς κανείς να ξέρει την αιτία.
 Στο μαλακό σιτάρι, από το οποίο γίνεται το ψωμί, εισάγουμε ετησίως πάνω από 1.000.000 τόνους αξίας εκατομμυρίων ευρώ, κυρίως από χώρες όπως η Ρωσία, η Γαλλία και η Ουκρανία. Οι εισαγωγές αυτές είναι τελείως άσκοπες και καταστροφικές για την ελληνική οικονο-μία - πρόκειται για σιτηρά αμφίβολης ποιότητας, αφού κάποιες ανατολικές χώρες υποχρεούνται βάσει κοινοτικής νομοθεσίας να κάνουν ακόμα και ελέγχους για ίχνη ραδιενέργειας.  Έκτοτε αρχίζει ραγδαία μείωση της καλλιέργειας του μαλακού σιταριού, η οποία συνοδεύε-ται από αντίστοιχη αύξηση της καλλιέργειας του σκληρού.  Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα είναι από τότε ελλειμματική σε μαλακό σιτάρι και πλεονασματική σε σκληρό, από το οποίο γίνονται τα ζυμαρικά. Αυτό οφείλεται στην Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ε.Ε., η οποία έδωσε ισχυρά κίνητρα στους παραγωγούς σκληρού σιταριού (35 ευρώ το στρέμμα). Δηλαδή μας αύξησαν την παραγωγή μακαρονιών και μάς μείωσαν την παραγωγή ψωμιού, που από την Αρχαιότητα είναι βασικό είδος διατροφής¹.
 Σύμφωνα με στοιχεία του Υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, τα 2.498.070 στρέμματα (με παραγωγή 649.800 τόνων) που καλλιεργούνταν με σκληρό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981, αυξήθηκαν το 2001 σε 7.083.100 στρέμματα (με παραγωγή 1.457.260 τόνων) ενώ, αντίστροφα, τα 7.517.747 στρέμματα (με παραγωγή 2.106.270 τόνων) που καλλιεργούνταν με μαλακό σιτάρι στην Ελλάδα το 1981 μειώθηκαν το 2001 σε 1.682.273 στρέμματα (με παραγωγή 442.060 τόνων).   Η τεράστια μείωση της παραγωγής του ελληνικού μαλακού σιταριού και του κριθαριού αύξησε σημαντικά την εισαγωγή τους και οδήγησε σε μεγάλο έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στο κλάδο των δημητριακών που έφθασε το 2008 τα 365 εκατ. ευρώ, ενώ και το έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου στον κλάδο των ζωοτροφών έφθασε την ίδια χρονιά στα 354 εκατ.  Αυτή η ραγδαία ανατροπή συνοδεύτηκε από μετακίνηση του μαλακού σιταριού στα πιο άγονα και του σκληρού στα πιο γόνιμα εδάφη, με αποτέλεσμα τη μείωση της απόδοσης του πρώτου και την υποβάθμιση της ποιότητας του δεύτε-ρου. Συνολικά, η έκταση του σιταριού την τελευταία εικοσαετία έχει μειωθεί κατά 1.650.000 στρέμματα.  Μεγάλο τμήμα αυτής της έκτα-σης βρίσκεται σε υποχρεωτική αγρανάπαυση ή έχει φυτευτεί με ορισμένα είδη δένδρων, όπως ακακίες και καρυδιές, συνεπεία των «πε-φωτισμένων» προγραμμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Παρόλα αυτά, η Ελλάδα κατέχει την τέταρτη θέση στην Ευρώπη στην παραγω-γή σιτηρών με 9 εκατ. στρέμματα, από τα οποία περίπου τα 6 εκατ. είναι με σκληρό και μαλακό σιτάρι! . Αν από τα 4 περίπου εκατ. στρέμματα που καλλιεργούνται με σκληρό σιτάρι (στοιχεία 2011) αφιερώσουμε το 1/3 (δηλαδή εκτάσεις περίπου 1,35 εκατ. στρεμ-μάτων) για την παραγωγή μαλακού σιταριού, τότε θα έχουμε σχεδόν 2,8 εκατ. καλλιέργειας μαλακού σιταριού, οπότε η παραγωγή του θα διπλασιαστεί.
Αν, ταυτόχρονα με αυτή την προσπάθεια, αρχίσουν και προγράμματα καλλιέργειας και άλλων ξεχα­σμένων σιτηρών, όπως η σίκαλη, το κριθάρι και η ζέα, τα οποία παράγουν υπέροχα και απείρως πιο θρεπτικά ψωμιά είναι κάτι πα­ραπάνω από βέβαιο ότι οι 'Ελληνες όχι απλά δεν θα πεινάσουν, αλλά θα τρώνε και τις πιο υγιεινές τροφές που υπάρχουν. Το πρόβλημα αυτό θα μπορούσε να λυθεί εύκολα, με μια αναδιάταξη της  πα­ραγωγής, ακόμα και με επιδότηση, ώστε σε εκτάσεις που καλλιεργούνται σήμερα άλλα προϊόντα, π.χ. ρύζι (στο οποίο εί­μαστε πλεονασματικοί), να καλλιεργηθούν όσπρια, πολλά από τα οποία όπως τα ρεβύθια ή τα μαυρομάτικα φασόλια, έχουν και μικρότερες ανάγκες σε νερό.
Και στις πατάτες υπάρχει αυτάρκεια κατά 82%, με μόνιμη μάστιγα όμως τις «ελληνοποιήσεις» πατάτας από Αίγυπτο.
 Η ελληνική αμπελουργία είναι επίσης σε πολύ καλό επί­πεδο, αφού στα επιτραπέζια σταφύλια (αυτάρκεια 133,45%) έχουμε πλεόνα-σμα, δηλαδή μπορούμε άφοβα να κάνουμε εξαγωγές, χωρίς να μας λείψουν ποτέ.  Σύμφωνα με στοιχεία του Οργανισμού Προώθησης Εξαγωγών, η Ελλάδα παράγει έως 5 εκατ. λίτρα κρασί ετησίως και καταναλώνει μόλις 3 εκατ. λίτρα, ενώ το 2011 εξήγαγε κρασί αξίας 57 εκατ. ευρώ. Παρόλο που το ελληνικό κρασί αρκεί να καλύψει τις ανάγκες των Ελλήνων το 2010 πραγματοποιήθηκαν εισαγωγές σε αξία 12 εκατ. ευρώ, καθώς οι 'Ελληνες φαίνεται ότι δεν προ­τιμούν μόνο τα ελληνικά κρασιά.
Ταυτόχρονα διαθέτουμε και μια πολύ ση­μαντική (μικρότερη, βέβαια, από το παρελθόν) παραγωγή σταφίδας (σουλτανίνα και κοριν-θιακή) άνω των 50.000 τόνων ετησίως, η οποία υπερεπαρκεί για τις ανάγκες μας (αυτάρκεια 274,8%) και μας καθιστά ικανούς για εξαγω-γές.
Στο μέλι, επίσης, καταγράφεται ποσοστό αυτάρκειας της τάξεως 92%.

• Αυτάρκεια προιόντων ζωικής παραγωγής-αλιείας

ΠΙΝΑΚΑΣ 2. Αυτάρκεια προϊόντων ζωικής παραγωγής – αλιείας
(σε χιλ. τόνους, έτους 2010)
Προϊόντα	Παραγωγή	Εισαγωγές	Εξαγωγές	Κατανάλωση	Αυτάρκεια (%)
	-1	-2	-3	(4=1+2-3)*	(5=1:4*100)
Κρέας
Κρέας αιγοπρόβειο	102	8,79	1,93	108,86	93,7
Κρέας πουλερικών	188	54,26	15,09	227,17	82,76
Χοιρινό κρέας	111,25	189,61	10,49	290,37	38,31
Κρέας βόειο	61	139,58	2,24	198,34	30,76
Γαλακτοκομικά-Τυροκομικά
Φέτα	102,09	0,4	32,96	69,53	146,84
Γιαούρτι	95,22	19,99	26,01	89,2	106,75
Γάλα αιγοπρόβειο	703	15,02	2,5	715,52	98,25
Γραβιέρα - Κασέρι	6,42	1,82	1,04	7,2	89,19
Γάλα αγελαδινό	674	431	1	1.104,00	61,05
Κεφαλοτύρι	3,42	3,9	0,23	7,09	48,22
Μέλι
Μέλι	13	1,95	0,87	14,08	92,33
Αυγά
Αυγά	109	10,62	0,12	119,5	91,21
Αλιεύματα
Αλιεύματα	197	90,87	131,04	156,83	125,61
Σύνολο	2.365,40	967,8	225,53	3.107,68	76,11

Όπως υποστηρίζουν οι θιασώτες της ελληνικής τροφοεξάρ­τησης, το βασικό πρόβλημα της χώρας, ως προς την αυτάρκεια, είναι κυρίως η ζωική παραγωγή. Αυτό, όμως, είναι η μισή αλήθεια. Το ποσοστό αυτάρκειας στη ζωική παραγωγή-αλιεία ανέρχεται, κατά μέσο όρο, περίπου στο 76,11%, αλλά διαφοροποιείται μεταξύ επιμέρους κατηγοριών προϊόντων, όπως το κρέας, όπου η αυτάρκεια ανέρχεται στο 56% περίπου, με το μικρότερο ποσο­στό να καταγράφεται στο βόειο κρέας (13%) και το υψηλό­τερο στο αιγοπρόβειο κρέας (94%). Είναι χαρακτηριστικό ότι, από τους 158.000 τόνους που καταναλώνουμεετη-σίως σε μοσχαρίσιο κρέας, στην Ελλάδα παράγουμε μόλις τους 20.000 τόνους.  Στο χοιρινό κρέας η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη, αφού από τους 290.000 τόνους που καταναλώ­νουμε, παράγουμε μόνο τους 111.000, δηλαδή το 38%.
Η έλλειψη αυτή σε μοσχαρίσιο και χοίρειο κρέας είναι αποτέλεσμα της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής της Ε.Ε.

Χα­ρακτηριστικό είναι ότι πριν το 1980, δηλαδή πριν μπούμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα είχε φτάσει σε αυτάρκεια στο χοι­ρινό κρέας 84%, στο μοσχαρίσιο σε 66%, ενώ το αιγοπρόβειο κρέας ήταν στα σημερινά επίπεδα αυτάρκειας περί­που 94%.
Γιατί όμως, ενώ είμαστε ελλειμματικοί σε βόειο κρέας, συνεχίζουμε να το καταναλώνουμε, σκορπώντας εκα­τομμύρια ευρώ στο εξωτερικό;
Η Ελλάδα μεταπολεμικά σχεδόν υποχρεώθηκε να κατανα­λώνει μοσχαρίσιο κρέας, με τη λογική ότι είναι πιο ογκώδες ζώο, με μεγαλύτερη γαλακτοπαραγωγή σε σχέση με τα αιγο­πρόβατα, και άρα είναι πιο συμφέρον για την Ελλάδα. Χαρα­κτηριστικό είναι ότι εισήχθησαν και νέες φυλές βοοειδών από βορειο-ευρωπαϊκές χώρες (π.χ. Ελβετία, Βέλγιο), ακόμα και από Αμερική εκτοπίζοντας εγχώριες φυλές βοοειδών, όπως η ελληνική βραχυκερατική φυλή, που απαντάται στις Πρέσπες, αλλά και άλλες φυλές, όπως οι αγελάδες Κατερίνης, Τήνου και Κέας στις Κυκλάδες, Ζακύνθου, Συκιάς στη Χαλ­κιδική, Κύμης, Φλώρινας, οι σαρακατσάνικες και οι αγελάδες Γλώσσας Σκοπέλου.
 Οι εγχώριες αυτές φυλές έχουν μικρότερο μέγεθος, αλλά μέσω της γενετικής επιλογής είχαν προσαρμο­στεί πλήρως στις ελλη-νικές εδαφοκλιματικές συνθήκες. Το ίδιο συνέβη και με τον ελληνικό βούβαλο, που κάποτε κατέ­κλυζε τους υδροβιότοπους της βόρειας Ελλάδας και ο πληθυ­σμός του έφτασε τα όρια της εξαφάνισης τη δεκαετία του ’90. Τα τελευταία χρόνια, γίνεται μια σημαντική προσπάθεια ανά­καμψης του αριθμού των βουβαλιών, η οποία έχει φέρει απο­τελέσματα στην περιοχή της Κερκίνης στον νομό Σερρών.
Με επιδοτήσεις της Ε.Ε. εξαφανίστηκαν οι εγχώριες ράτσες βοοειδών και ενισχύθηκε η εκτροφή βοοειδών έναντι της αιγοπροβατοτροφίας και άλλων παραδοσιακών μορφών κτηνο­τροφίας, απείρως πιο αποδοτικών, όπως η κονικλοτροφία. Αυτό ήταν ένα ολέθριο σφάλμα, καθώς τα αιγοπρόβατα είναι ιδανικά για τη μορφολογία του ελληνικού εδάφους που έχει ορεινές και ημιορεινές εκτάσεις, σε αντίθεση με τα βοοειδή και κυρίως τις εισαγόμενες ράτσες, που θέλουν ανοιχτές πε­διάδες (τύπου Ολλανδίας). 
Ταυτόχρονα, έγινε συνήθεια στον Έλληνα η κατανάλωση μοσχαρίσιου κρέατος, κάτι που δεν συνέβαινε σε τέτοια έκταση κατά το παρελθόν.
Το μοσχαρίσιο κρέας δεν πλεονεκτεί σε θρεπτικά συστατικά, έναντι του αι­γοπρόβειου, ενώ αν λάβουμε υπόψη και τις σύγχρονες συν­θήκες εντατικής εκτροφής των βοοειδών (αντιβιοτικά, μεταλ­λαγμένες ζωοτροφές, ενσταυλισμός σχεδόν καθόλη τη διάρ­κεια του έτους), το μοσχαρίσιο κρέας είναι μάλλον επιβαρυ­μένο και κακής ποιότητας. 
Αντίθετα, το αιγοπρόβειο κρέας και κάποιες εγχώριες φυλές βοοειδών προέρχονται στην πλειοψηφία τους από κοπάδια ζώων που βόσκουν τον περισσό­τερο χρόνο ελεύθερα σε ορεινές ή ημιορεινές περιοχές, εκμε­ταλλευόμενα πλήρως την πλούσια ελληνική χλωρίδα.
Στο αιγοπρόβειο κρέας είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, αφού σύμφωνα με στοιχεία για το 2009 η Ελλάδα διαθέτει περίπου 8,9 εκατ. πρόβατα και 4,8 εκατ. κατσίκια, δηλαδή αντιστοι­χούν περίπου ένα πρόβατο και μισή κατσίκα για κάθε Έλ­ληνα. 
Σύμφωνα με τον πρόεδρο της Πανελλήνιας Ένωσης Κτηνοτροφών, κ. Δημήτρη Καμπούρη, «Σε ένα με δύο χρόνια, μπορούμε να έχουμε 20 εκατ. αιγοπρόβατα. Αυτό για την Οι­κονομία σημαίνει διπλάσια παραγωγή κρέατος και γάλα­κτος, μείωση των εισαγωγών, αύξηση των εξαγωγών και αύ­ξηση των θέσεων εργασίας. Η αύξηση του ζωικού κεφαλαίου μπορεί να γίνει με ελάχιστα οικονομικά κίνητρα. Τα αρνιά και τα κατσίκια πωλούνται κυρίως το Πάσχα. Αν για μία- δύο χρονιές δεν δώσουμε τα θηλυκά στους εμπόρους, τότε τα ζώα θα διπλασιαστούν».
Σημαντικός τομέας είναι και η πτηνοτροφία,στην οποία είμαστε αυτάρκεις κατά 85% στο κρέας και κατά 91% στα αυγά. Ιδιαίτερα για τα αυγά, υπάρχει τόση παραγωγή, ώστε το 2011 οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 2.134%!
Στη δε αλιεία το ποσοστό αυτάρκειας, χωρίς να υπολογί­σουμε τις ιχθυοκαλλιέργειες, αγγίζει περίπου το 125,6%, με πάνω από 160.000 τόνους ψαριών τον χρόνο. 
Μαζί με τις ι­χθυοκαλλιέργειες (120.000 τόνοι), το ποσοστό σε αυτάρκεια των αλιευμάτων φτάνει το 221,3%! Μια πιθανή, λοιπόν, παύση των εισαγωγών κρέατος μάλλον καλό θα έκανε στη χώρα, αφού θα επανερχόμασταν στη μεσογειακή δια-τροφή, μειώνοντας την κατανάλωση κόκκινου κρέατος, η οποία μα­κροπρόθεσμα έχει και επιπτώσεις στην υγεία και θεωρείται υπεύθυνη για την εκδήλωση πολλών μορφών καρκίνου (π.χ. στομάχου ή παχέως εντέρου). Μεσούσης της κρίσης, ο μέσος Έλληνας καταναλώνει ετησίως 100 κιλά κόκκινου κρέατος - γεγονός που τον κατατάσσει στην 7η θέση παγκοσμίως, ξεπερνώ-ντας Αμερικανούς, Καναδούς και Γερμανούς!
Στην κατηγορία των γαλακτοκομικών-τυροκομικών προϊό­ντων, η φέτα με ποσοστό αυτάρκειας 147%περίπου υπερ­βαίνει τον μέσο όρο της κατηγορίας, ο οποίος κυμαίνεται στο 80%.
 Γενικότεραστο γάλα, η Ελλάδα κατά το παρελθόν ήταν πλεονασματική.  Σήμερα είναι ελλειμματική, αφού η παρα­γωγή αγε-λαδινού γάλακτος κυμαίνεται στους 638 χιλιάδες τόνους, καλύπτοντας μόνο το 58,2% της ζήτησης (στοιχεία ΕΛΟΓΑΚ 2011).
 Βέβαια, στο αιγοπρόβειο γάλα που έχει και μεγαλύτερη θρεπτική αξία, είμαστε σχεδόν αυτάρκεις, με πα­ραγωγή που καλύ-πτει το 98% της ζήτησης.
Αυτό που δε γνωρίζει ο πολύς κόσμος είναι ότι η σχετικά μειωμένη παραγωγή γάλακτος δεν οφείλεται στη μη παραγωγι-κότητα της ελληνικής κτηνοτροφίας αλλά στο καθεστώς των ποσοστώσεων που επέβαλε η ΕΕ. 
Μέχρι τις αρχές του 2000, η χώρα πλήρωνε πρόστιμα στην ΕΕ, επειδή οι παραγόμενες ποσότητες γάλακτος ήταν υψηλότερες από το πλαφόν που είχε δέσει αυθαίρετα η ΕΕ - κι αυτό διότι δεν είναι αναλογικές ούτε με τον πληθυσμό, ούτε με το ζωικό κεφάλαιο κάθε χώρας.

• Η νέα αγροτική πολιτική

Κατ’ αρχήν θα πρέπει το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης θα πρέπει να σταματήσει να είναι διεκπεραιωτής της Ε.Ε. Η αγροτική πολιτική θα καθορίζεται με βάσει τα συμφέροντα και την ανάπτυξη της πατρίδας μας. Τα πρώτα βήματα:

• Αμεση έναρξη της καλλιέργειας σε εκτάσεις που έχουν εγκαταλειφθεί απο νέους άνεργους.

Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία (στοιχεία 2009), η Ελλάδα καλλιεργεί 32.693 χιλιάδες στρέμματα, από τα 37.324 χιλιάδες στρέμματα (25% της έκτασής μας) που είναι η συνολική καλλιεργήσιμη έκτασή μας, δηλαδή καλλιεργείται περίπου το 87,6% των καλλιεργήσιμων εκτάσεων. Τα υπόλοιπα 4.631 χιλιάδες στρέμματα είναι αναξιοποίητα, αφού βρίσκονται σε αγρανάπαυση η οποία μάλιστα είναι και συμφέρουσα, αφού είναι επιδοτούμενη από την ΕΕ. Στον αριθμό αυτό μπορούν να προστεθούν και εκατομμύρια άλλα στρέμματα ανά την επικράτεια, τα οποία έχουν εγκαταληφθεί εδώ και δεκαετίες, και έχουν μετατραπεί σε λιβαδικές, θαμνώδεις ή και δασώδεις εκτάσεις. Σε πολλούς νομούς, όπως στον νομό Σερρών, η εγκατάλειψη είναι τόσο μεγάλη, που αγγίζει ποσοστά πάνω από το 40%!.
Αυτές οι χαμένες αγροτικές εκτάσεις βρίσκονται στα βοσκοτόπια και στα βουνά (43% της έκτασης), και σε μικρότερο ποσοστό στα δάση (21% της ελληνικής γης). Επειδή τα δάση δεν πρέπει να μειωθούν για χάρη της γεωργίας, θα μπορούσαμε να καλλιεργήσουμε μέρος από τις χορτολιβαδικές εκτάσεις, πολλές από τις οποίες κάποτε ήταν χωράφια και μάλιστα πολύ εύφορα. 
- Με καλλιέργεια μόνο στο 1/4 της έκτασης της Ελλάδας, η χώρα είναι σχεδόν αυτάρκης. Αν διπλασιάζαμε τις καλλιεργούμενες εκτάσεις, φτάνοντας στο 50% της ελληνικής γης, θα μπορούσαμε να θρέψουμε τουλάχιστον διπλάσιο πληθυσμό ή αλλιώς, να τροφοδοτούμε εξ ολοκλήρου χώρες με παραπλήσιο πληθυσμό, όπως η Πορτογαλία. Το επιχείρημα ότι δεν μπορούμε να καλλιεργήσουμε σε ορεινές ή και ημιορεινές περιοχές είναι αστείο, αφού κάποιες καλλιέργειες, όπως τα αρωματικά φυτά, πολλά από τα οπωροκηπευτικά, δενδρώδεις καλλιέργειες, όπως οι καστανιές, οι κερασιές, οι φουντουκιές, οι καρυδιές κ.ά. αναπτύσσονται καλύτερα σε υψηλό υψόμετρο και σε επικλινή εδάφη.

- Το βασικό πρόβλημα της ελληνικής γεωργίας είναι η μείωση του αγροτικού πληθυσμού, με άμεση συνέπεια την υποβάθμιση πρώην αγροτικών εκτάσεων.  Για να μεταβληθεί αυτή η κατάσταση απαιτούνται σοβαρά κίνητρα για τους νέους. Θα πρέπει να γίνει όχι ενοικίαση εκτάσεων, όπως προωθεί το Υπουργείο και πρόσφατα η εκκλησία, αλλά πλήρης απαλλοτρίωση και «χάρι-σμα» γης σε άτομα, με την αυστηρή προϋπόθεση οι εκτάσεις αυτές να χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για αγροτικούς σκο-πούς.
 Ο αγρότης, για να είναι αποδοτικός και να παραμείνει στο επάγγελμα, πρέπει να έχει ιδιόκτητη γη και όχι ενοικιαζόμενη. Με πάνω από ένα εκατομμύριο επίσημα ανέργους, σκεφτείτε τι ώθηση δα έδινε στον γερασμένο αγροτικό κόσμο, αν ένα μέρος των ανέργων νέων, αντί να σκέφτονται τη φυγή, στρέφονταν στη γεωργία.
- Με μόνο 300.000 κατά κύριο επάγγελμα αγρότες σήμερα (και περίπου 2 εκατ. που δηλώνουν συμπληρωματικό εισόδημα), με άλλο μισό εκατομμύριο, θα είχαμε αύξηση κατά 266% τουλάχιστον του αγροτικού πληθυσμού, ενώ η ποιοτική διαφορά θα ήταν ασύγκριτη, αφού στη γεωργία θα έμπαινε ανθρώπινο δυναμικό μικρής ηλικίας και μορφωμένο, προάγοντας την επιχειρηματικότητα και την καινοτομία.
Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, επιτάχθηκαν και απαλλοτριώθηκαν σχεδόν 10 εκατ. στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων σε όλη τη χώρα και διατέθηκαν για την αποκατάσταση προσφύγων και γηγενών. Η διανομή της γης είχε ως αποτέλεσμα να καλλιεργηθούν εδάφη που πρώτα χρησιμοποιούνταν ως βοσκές ή έμεναν ακαλλιέργητα και να αυξηθεί σημαντικά η παραγωγή, ιδιαίτερα των σιτηρών, στα οποία ένα ποσοστό 93% της αύξησης προήλθε από τις περιοχές στις οποίες η γη διανεμήθηκε στους ακτήμονες.
Στην Μακεδονία, στη Θεσσαλία και στην Ήπειρο, οι εκτάσεις που καλλιεργήθηκαν με σιτηρά
διπλασιάστηκαν από το 1915 έως το 1932!

Αναδιοργάνωση της αγροτικής παραγωγής. Ψήφιση νέου νόμου για τούς συνεταιρισμούς με σαφείς διατάξεις ελέγχου και με κίνητρα μαζικοποίησης τους.

- Προγράμματα ολοκληρωμένης διαχείρισης, στα οποία η ανάγκη σε ζωοτροφές, λιπάσματα, νερό, ακόμα και ενέργεια, να καλύπτεται από την ίδια την αγροτική επιχείρηση.
Η χρήση των οργανικών υπολειμμάτων των ζώων, αλλά και χορταριού σε αποσύνθεση για λίπασμα, η επιδότηση των κτηνοτροφών για καλλιέργεια των ζωοτροφών που χρειάζονται, η δημιουργία συστημάτων συλλογής βρόχινου νερού, αλλά και η επέκταση των προγραμμάτων φιλικής για το περιβάλλον ενέργειας (π.χ. φωτοβολταϊκά) σε κάθε ιδιόκτητη φάρμα, θα απάλλασσε πολλούς αγρότες από ένα μεγάλο τμήμα του κόστους παραγωγής. Επιπλέον, απαιτείται μείωση της τιμής του αγροτικού πετρελαίου, αλλά και μια καθετοποιημένη παραγωγή με πλήρη επιδότηση μεταποιητικών μονάδων κοντά στα χωράφια, ώστε ο κόσμος να παραμείνει στην επαρχία και το κέρδος από το προϊόν να το απολαμβάνει ο παραγωγός και όχι οι μεσάζοντες.

- Ενας ακόμα τομέας ανάπτυξης είναι και η εκτατική μορφή κτηνοτροφίας.
Η Ελλάδα διαθέτει λιβάδια σε ποσοστό 35% του εδάφους της, τη στιγμή που στην Ιταλία είναι το 15%, στην Πορτογαλία το 16% και στην Ισπανία το 24%. Στα λιβάδια αυτά μπορούν να βόσκουν κατά το μεγαλύτερο διάστημα του έτους αιγοπρόβατα ή και εγχώριες φυλές βοοειδών και χοίρων, χωρίς να έχουν καμία ανάγκη για ζωοτροφές. Ειδικά για τα αιγοπρόβατα, θα μπορούσαμε να μετατραπούμε σε Νέα Ζηλανδία, αφού η ημιορεινή φύση της χώρας είναι ιδανική για την ανάπτυξή τους, ενώ οι ήπιες κλιματολογικές συνθήκες δεν απαιτούν ενσταυλισμό, παρά μόνο για λίγους μήνες κατά τη διάρκεια του έτους.
Αυτό θα μείωνε τις τεράστιες εισαγωγές ζωοτροφών, ενώ θα έδινε ένα κρέας εξαιρετικής ποιότητας. Η αξιοποίηση των βοσκο-τόπων στην Ελλάδα μπορεί να αποφέρει 4,5 δισ. ευρώ ετησίως!
- Ενας ακόμα αναξιοποίητος πλούτος είναι και η αλιεία.
Η Ελλάδα, με τα 15.000 χιλιόμετρα ακτογραμμών, τα 300 θαλάσσια είδη, τα ποτάμια (ο Αλιάκμονας έχει 33 είδη ψαριών και ο Αξιός 36), τις λίμνες, τους εκατοντάδες κόλπους, καθώς και τα 3.000 νησιά, είναι ένα φυσικό ιχθυοτροφείο. 
Ήδη η χώρα διαθέτει τον μεγαλύτερο αλιευτικό στόλο στην Ε.Ε.
Ταυτόχρονα, μπορούν να αναπτυχθούν και οι υδατοκαλλιέργειες.
Σύμφωνα με έρευνες Καναδών επιστημόνων που διεξήχθησαν για την Google Earth, από τους 21.200 περίπου κλωβούς ιχθυο-τροφείων που βρίσκονται στη Μεσόγειο (δορυφορικές εικόνες), οι μισοί περίπου (49%) βρίσκονται στη χώρα μας, με αποτέλε-σμα να υποεκτιμούμε τη συνολική παραγωγή ψαριών ιχθυοκαλλιέργειας κατά τουλάχιστον 30%! 
Η Ελλάδα με μόνο ελάχιστα ιχθυοτροφεία, σε σχέση με αυτά που θα μπορούσε να έχει, παράγει το 60% της συνολικής παραγω-γής σε συναγρίδα και λαβράκι που εκτρέφονται στην Ε.Ε. και σχεδόν τη μισή από την παγκόσμια παραγωγή!
Η χώρα θα έπρεπε εδώ και δεκαετίες να επενδύσει όχι μόνο στη διατροφική της αυτάρκεια, κάτι που ήδη υφίσταται παρόλη την γεωργοκτόνα πολιτική των τελευταίων ετών, αλλά και στην εξάρτηση σε τρόφιμα άλλων χωρών από εμάς, ώστε σε μια πιθανή κρίση να έχουμε συμμάχους τους εμπορικούς μας εταίρους.
Με δεδομένη την παγκόσμια αύξηση του πληθυσμού, τα τρόφιμα είναι ένας τομέας ζωτικής σημασίας, που μελλοντικά θα απο-τελέσει παγκοσμίως τη μέγιστη προτεραιότητα για κάθε κράτος, αλλά και το υπ’ αριθμόν ένα μέσο άσκησης εξωτερικής πολιτι-κής. Η αυτονομία στα τρόφιμα είναι η μόνη λύση για την επίτευξη της ελευθερίας των λαών, αλλά και της εθνικής ανεξαρτησίας αφού η χειρότερη μορφή εξάρτησης είναι εκείνη της διατροφής του πληθυσμού.

• Ο σχεδιασμός της βιομηχανοποίησης των αγροτικών προιόντων όπως επαναλειτουργία της βιομηχανίας ζάχαρης, βιομηχανι-κών φυτών (π.χ. τεύτλα, βαμβάκι, κ.α). Στόχος θα είναι τα τελικά αγροτικά προιόντα να βρίσκο-νται στο τελικό στάδιο της βιο-μηχανοποίησης. Αυτό βεβαίως προυποθέτει δημόσιες και ιδωτικές επενδύσεις.
• Την επαναλειτουργία της βιομηχανίας λιπασμάτων και βιομηχανία ζωοτροφών λόγω της μεγάλης εξάρτησης απο τις εισαγωγές με μονοπωλιακές τιμές και τρόπους εξώφλησης (μετρητοίς).
• Οι γεωτεχνικοί, γεωπόνοι, κτηνίατροι κλπ. να αποκτήσουν ξανά τον συμβουλευτικό τους ρόλο και να βρεθούν στα χωράφια. Σήμερα, οι γεωτεχνικοί του υπουργείου έχουν γίνει γραφειοκράτες, ενώ οι περισσότεροι του ιδιωτικού τομέα απλοί έμποροι αγροεφοδίων.                                                                                                  
• Να ξαναλειτουργήσει η «Υπηρεσία Γεωργικών Εφαρμογών»στο Υπουργείο ως κόμβος αμφίπλευρης και αδιάκοπης σχέσης και επικοινωνίας ανάμεσα στον παραγωγό, στη διοίκηση, στην έρευνα και στην εκπαίδευση.
• Η έρευνα στα ΑΕΙ να συνδεθεί με τις ανάγκες της Ελληνικής αγροτικής παραγωγής και να δημιουργηθούν στα Πανεπιστήμια Συμβουλευτικές Υπηρεσίες για τους αγρότες.
• Η αναβάθμιση των κοινωνικών συνθηκών στην ύπαιθρο με δημόσια δωρεάν υγεία, παιδεία πρόνοια και με δημιουργία αθλητικών και πολιτιστικών κέντρων για δημιουργική αξιοποίηση του ελεύθερου χρόνου των κατοίκων της υπαίθρου.
• Η παραγωγική ανασυγκρότηση Μία σωστή αγροτική πολιτική πρέπει το κέντρο της να είναι ο άνθρωπος και να δημιουργεί και συντηρεί καλό επίπεδο ζωής για τους αγρότες, με κοινωνικές παροχές στην υγεία, παιδεία επικοινωνία και πολιτισμό , ώστε να προσελκύει νέους και δημιουργικούς ανθρώπους στον αγροτικό τομέα.

Η έκταση και το βάθος της παραγωγικής ανασυγκρότηση της αγροτικής οικονομίας θα καθορισθούν απο την συμμετοχή του κόσμου της εργασίας αλλά και των πολιτικών στόχων. Η παραγωγική ανασυγκρότηση θα πετύχει την στιγμή που θα συνοδεύεται με την ανασυγκρότηση και άλλων τομέων της Ελληνικής κοινωνίας όπως του πολιτισμού, εκπαίδευση, υγεία κλπ. Το θεωρητικό υπόβαθρο αυτής της ανασυγκρότησης θα πρέπει να είναι το εξής:

Κάθε συγκεκριμένος παραγωγικός μετασχηματισμός έχει το χρώμα που του προσδίδει το πολιτικό σχέδιο, έχει πολιτικό πρόσημο άρα οφείλει να έχει συγκεκριμένο προσδιορισμό: Εάν υπακούει στην αντίληψη ότι η αποκατάσταση του εισοδηματικού μεριδίου της εργασίας και του κοινωνικού κράτους είναι προϋποθέσεις για την μεγέθυνση του ΑΕΠ, των επενδύσεων και της συμμετοχής της άρχουσας τάξης στο «μέρισμα της ανάπτυξης», τότε πρόκειται για έναν αριστερό ριζοσπαστικό παραγωγικό μετασχηματισμό. Εάν υπακούει στην αντίληψη "η ανάπτυξη είναι προϋπόθεση για την αντιμετώπιση της κοινωνικής κρίσης", τότε πρόκειται για έναν κεντροαριστερό εξωραϊστικό παραγωγικό μετασχηματισμό.
Εάν λείπει ο πολιτικός προσδιορισμός και μιλάμε γενικώς για παραγωγική ανασυγκρότηση ή παραγωγικό μετασχηματισμό, πάμε σε «ραντεβού στα τυφλά» με την Ιστορία².

2. CeterisParibus:blogτου Ηλία Ιωακείμογλου-Οικονομικός αναλυτής, επιστημονικός σύμβουλος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ.

Γιάννης Περάκης

Οικονομολόγος






sxedio-b

της Επιτροπής Αγώνα Θεσσαλονίκης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού

Μεγάλη συζήτηση έχει γίνει τα τελευταία χρόνια σχετικά με τις επιπτώσεις που θα έχουν οι μέγα-εξορύξεις που είναι σε εξέλιξη ή σχεδιάζονται σε όλη τη Βόρεια Ελλάδα.

Πιστεύουμε ότι το πρόβλημα με τις εξορύξεις αφορά κάθε κάτοικο της Θεσσαλονίκης άμεσα και ζωτικά. Γιατί:

- Θα έχουμε καθημερινά χιλιάδες τόνους τοξικής σκόνης πάνω από την πόλη, καθόσον οι εκρήξεις στο ανοικτό όρυγμα των Σκουριών θα παράγουν πάνω από 2.000 τόνους σκόνης την ώρα (με βάση τα στοιχεία της εταιρείας). Η στήλη αέρα που θα εκτοξεύεται ψηλά θα είναι γεμάτη βαρέα μέταλλα και άλλα τοξικά μικροσωματίδια, μεταξύ των οποίων ο αμίαντος και ο χαλαζίας που είναι απόλυτα καρκινογόνα. Η παρουσία αμιάντου στα πετρώματα των Σκουριών πιστοποιήθηκε από μελέτη του ΙΓΜΕ. Ο αμίαντος έχει απαγορευτεί σαν υλικό (το όριο ασφαλείας της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας είναι μηδέν, δηλαδή ακόμη και μία ίνα αμιάντου είναι δυνατόν να προκαλέσει νόσο), και οι αόρατες στο μάτι ίνες του θα μπορούν μέσω του αέρα να μεταφέρονται πάνω από την πόλη και να τις εισπνέουμε. Εξίσου καρκινογόνος είναι ο χαλαζίας, οι μικροσκοπικοί κρύσταλλοι του οποίου, όταν εισπνέονται, προκαλούν καρκίνο του πνεύμονα και άλλα νοσήματα. Ένα ακόμη παράγωγο της εξόρυξης που θα μας απειλεί είναι το αρσενικό, που θα απελευθερώνεται στον αέρα ή θα διαλύεται στο νερό και θα φτάνει στη βρύση του σπιτιού μας.


- Θα έχουμε τεράστια φράγματα με τοξικά απόβλητα σε σεισμογενείς περιοχές με μεγάλες πιθανότητες ατυχημάτων. Τα τοξικά απόβλητα που θα προκύπτουν από την επεξεργασία θα τοποθετούνται πίσω από τεράστια φράγματα ύψους 150 μέτρων (πέντε φορές το ύψος του Λευκού Πύργου), μπαζώνοντας ολόκληρα ρέματα. Σε ένα ενδεχόμενο σεισμού είναι πολύ μεγάλη η πιθανότητα ατυχήματος που θα προκαλέσει ρύπανση και τεράστιες καταστροφές (όπως έγινε πρόσφατα στη Βραζιλία). Αυτό θα έχει σαν συνέπεια την καταστροφή των υδάτινων πόρων και της θαλάσσιας ζωής, όχι μόνο στην ίδια τη Χαλκιδική αλλά σε πολύ ευρύτερη θαλάσσια περιοχή. Τα επικίνδυνα φράγματα με τα εκατομμύρια τόνους των αποβλήτων θα παραμείνουν για πάντα στην περιοχή ως τοξικές βόμβες.

- Θα έχουμε αποψίλωση τεράστιων εκτάσεων παρθένων δασών που θα επιβαρύνει την ατμόσφαιρα. Η Θεσσαλονίκη, με τα προβλήματα ατμοσφαιρικής ρύπανσης, δεν έχει την πολυτέλεια να χάνει τόσο σημαντικούς πνεύμονες τόσο κοντά της.


- Η τοξική σκόνη θα επικαθήσει στα φυτά, η ρύπανση των νερών και του αέρα θα περάσει στα ζώα και τις καλλιέργειες και από εκεί στο πιάτο μας. Απειλούνται τα μοναδικά προϊόντα της περιοχής, όπως το μέλι, το λάδι, οι ελιές, τα κηπευτικά, τα μύδια Ολυμπιάδας και τα ψάρια Ιερισσού από τα οποία είναι γεμάτη η αγορά της Θεσσαλονίκης.


- Απειλούνται χιλιάδες θέσεις εργασίας στη γεωργία, την κτηνοτροφία, την μελισσοκομία, τον τουρισμό, την αλιεία, ενώ αυτές που θα δημιουργηθούν από την εξόρυξη θα είναι μερικές εκατοντάδες. Αυτό ας αναλογιστούμε όλοι τι μπορεί να σημαίνει στη σημερινή εποχή της μεγάλης ανεργίας.


- Η Χαλκιδική είναι ο αγαπημένος τόπος παραθερισμού των Θεσσαλονικέων, είναι κυριολεκτικά η “αυλή της Θεσσαλονίκης”. Οι μέγα-εξορύξεις δεν μπορούν να συνδυαστούν με τον τουρισμό.

Αν λοιπόν προχωρήσουν τα μεγάλα εξορυκτικά σχέδια σε Χαλκιδική, Κιλκίς, Αλεξανδρούπολη, Κομοτηνή, Δράμα, όλη η Β. Ελλάδα θα μετατραπεί σε μια τεράστια εξορυκτική χαβούζα, με τη Θεσσαλονίκη να βρίσκεται στο κέντρο αυτής της καταστροφής.

Η υπόθεση λοιπόν της εξόρυξης μας αφορά ζωτικά όλους !


Με αιχμή την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές έχει γίνει φανερό ότι προσπαθούν να εφαρμόσουν ένα μοντέλο "ανάπτυξης" όπου:

- Μεγάλες πολυεθνικές μαζί με ντόπιους εργολάβους θα αγοράζουν κομμάτια του τόπου μας για ένα κομμάτι ψωμί.

- Θα καταστρέφουν το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες.

- Θα διαλύουν κάθε άλλη παραγωγική δραστηριότητα που δεν είναι κερδοφόρα γι' αυτούς.

- Θα μεταφέρουν τα κέρδη τους σε φορολογικούς παραδείσους.

- Θα καταλύουν κάθε έννοια έννομης τάξης παραβαίνοντας τους νόμους ενώ η αστυνομία θα τους προστατεύει, οι δικαστές θα τους δικαιώνουν, οι τοπικοί άρχοντες και οι κυβερνήσεις θα τους στηρίζουν.


Σε τέτοιον κόσμο θέλουμε να ζήσουμε εμείς και τα παιδιά μας;

Ας πούμε όλοι μαζί όχι.














Η Επιτροπή Αγώνα Θεσσαλονίκης συνεδριάζει τακτικά κάθε Δευτέρα στις 19:30

στο κτήριο της ΕΔΟΘ (Προξένου Κορομηλά 51), στον 5ο όροφο.


Στοιχεία επικοινωνίας:

e-mail: epitropi.agona.thess.a Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Blog: http://epitropiagonathes santigold.blogspot.gr

Facebook: https://www.facebook .com/epitropiagonathessantigold